Baasje gezocht

Aico kwam op 6 september binnen omdat zijn baasje helaas overleden is. Hij was heel bang maar sinds zijn verhuis van de quarantaineruimte naar de Strandkamer gaat het beter met hem. Hij gaat op onderzoek in de kamer en dat is natuurlijk een goed teken. Maar als de fotograaf hem op de gevoelige plaat wil vastleggen dan moet hij toch nog eventjes wegduiken en grommen. Na een tijdje stopt hij met grommen en sluit hij zijn ogen. Hij boekt dus vooruitgang en dat is het voornaamste. Voor de rest krijgt hij alle tijd van de wereld!

Hai,

Ik ben Aico, een kater van ongeveer 8 jaar. 2017 was een jaar in mineur voor mij. Mijn baasje, een oudere man, kwam te overlijden en dus belandde ik in het asiel. Wat vroeger vanzelfsprekend was, was nu niet meer zo vanwege de veranderingen qua geur, omgeving, nieuwe mensen etcetera. Mijn wereld stond werkelijk op zijn kop en ik was dan ook heel boos. Grommen enzo... Maar aanvallen deed ik niet. Integendeel. Als men rustig bij mij bleef zitten, dan stopte ik met grommen en sluitte ik mijn oogjes. Als ik de verzorgers niet zie? Dan moeten ze weg zijn, dacht ik. Ik weet het... Een heel simplistische gedachte maar dit idee gaf me kracht om aan mijn nieuwe omgeving te wennen. Na een tijdje verhuisde ik naar de strandkamer, voelde ik mij meteen beter in mijn velletje en ging ik op onderzoek. Ik durfde nog wel wegduiken als iemand de kamer binnen kwam. Maar hey?! Ik bleef vorderingen maken en tegenwoordig loop ik zelfs op de gang en laat ik mij aaien. De fameuze klik, je weet wel... Ik maakte hem! Ik dacht bij mezelf: die miserie van 2017 ga ik diep begraven in de buitenren want dat is toch alleen maar ballast die ik kan missen als kiespijn. En zo geschiedde. Tijd voor een nieuw hoofdstuk! Tijd om terug op een positieve manier door het leven te wandelen! Geen gegrom maar met mijn staartje hoog en fier in de lucht! Ik hoop 2018 en mijn nieuwe leven te kunnen starten bij een rustig gezin zonder kindjes. Andere katten zijn geen probleem want ik ben geen ambrasmaker. Men verwacht wel dat ik bij een nieuwe verhuis een terugval zal hebben maar is dat niet normaal? Zoveel veranderingen meemaken en dan nóg eens al die wijzigingen qua geuren, mensen en omgeving? Maar ik ben er vast van overtuigd dat ik ook deze keer, na een tijdje de klik zal maken en berusten in mijn nieuwe thuis. Ik heb het al eens gedaan. Het bewijs is er dus dat ik het kan! Hoe zei Obama dat? "Yes! We can!". Nou, deze leuze hoop ik samen met jou waar te maken! Wat denk je? Jij en ik?!