Lief bokkenpootje.
 
Misschien herkent u het wel, soms kruist een poesje je pad waarvan je denkt: "houdt de ellende dan nooit meer op voor dit diertje?" Iris is zo een poesje. Bij aankomst in de opvang was ze vreselijk bang, bij iedere beweging of een onverwacht geluid dook ze in elkaar en verstopte zij haar hoofdje onder haar pootjes.
 
Iris had een vreselijk diepe grote wond aan haar achterpootje. Het moest goed genezen, anders moest het pootje geamputeerd worden. Met een handdoek over haar heen gevouwen en met twee man sterk, werd ze bij iedere wond verzorging in een stevige houdgreep gehouden, steeds wachtende op een beet of een flinke krab van haar die nooit gekomen is. Wekenlang op en neer naar de dierenarts en steeds die bange oogjes…
 
De wond ging gelukkig goed vooruit, maar Iris kreeg opeens diarree en kale heftig geïrriteerde plekken in haar vachtje. Weer volgde er onder narcose een huid biopt. Het bleek hoogst waarschijnlijk een voedselallergie, misschien ook met een stress gevoeligheid. Dus nu alleen nog maar hypo-allergene brokjes. Met deze voeding verbeterde haar vachtje maar helaas kondigde zich weer het volgende probleem aan.
 
Iris had voor haar pootje nog steeds bench rust en ik zag dat ze opeens ging liggen en haar buikje golvende bewegingen maakte. O nee, Iris heeft weeën! En al snel werd er een klein niet levensvatbaar poesje geboren. Iris was altijd mager geweest en van een buikje geen sprake. Het was een beginnende zwangerschap geweest…. Arm moedertje, zo je kindje verliezen.
 
Nadat ze van deze shock en een bijkomende infectie wat bekomen was, voelde ik een knobbel bij haar melkklier. Het zal toch niet….
En weer opnieuw een narcose die gelukkig kon gecombineerd worden met een sterilisatie. Het gezwel werd onderzocht, gelukkig goedaardig.
 
U begrijpt, na al deze ervaringen heeft Iris een baasje nodig waarbij zij haar eigen tempo kan bepalen.
Voor mij is ze een lieve poes die nog moet leren dat wij allemaal goede bedoelingen hebben met haar. Ze vindt het heerlijk om aangehaald te worden, maar zal zich bij een nieuw gezicht waarschijnlijk weer terug trekken. Iedere dag, kleine stapjes vooruit.
 
Lieve Iris, je hebt geen apart kleur ogen en geen apart vachtje, een tijgerpoesje waar er zoveel van zijn. Maar diegene die jouw baasje gaat worden, zal ontdekken hoe geweldig jij bent. Een karakter uit duizenden, als je zo lief kunt blijven nadat er al die ellende met je gebeurd is, dan moet je wel bijzonder zijn!
Een handdoekje om je vast te houden is al lang niet meer nodig en je laten strelen heb je al geleerd, dat vind je alvast heerlijk.
 
Het komt allemaal goed schatje, mits je maar het juiste baasje vindt.
We duimen voor je!!