Mini de therapiepoes verdient een huisje

Yep, daar ben ik het nou eens helemaal mee eens! " Ahhh, kunnen we Mini niet in de opvang houden.... ze is zo lief met iedereen." Ik hoor het wel hoor, bijna elke dag.
Maar dat is toch niet eerlijk? Omdat ik zo'n immens groot hart heb, willen ze me niet laten gaan. Ja doeiii.
Toen ik een paar maanden geleden in Buddy Kat kwam, keek iedereen een beetje raar op. " Ohhh wat is ze klein! Kijk nou wat een minipoesje."  Ik dribbelde parmantig door de kleine ruimte heen om eerst te inspecteren wie mijn medebewoners waren. In Buddy Kat, de aidskattenopvang, wonen meestal statige heren, dus die keken wel even vreemd op toen ze mij zagen haha.
" Hallo, ik ben Mini, wie ben jij? Kus op je toet!" riep ik dan vrolijk, terwijl ik alle bewoners een omhelzing gaf. Stralend keurde ik hen goed, om vervolgens kennis te maken met de verzorgers. Bij iedereen sprong ik onstuimig op schoot, en gaf ik loyaal natte kusjes op hun wang. Ik blij, ik vond het hier helemaal perfect!
Ik ben een beetje een handtastelijk typje, kweet niet of dat tegenwoordig nog mag, maar Vincent, Loki en Ludwig zullen nu vast schrijven "me too."  Boeien.
Ik vlei me tegen hen aan, nestel me tegen hun buikje en deel kusjes uit. Mens, dier, boeit me helemaal niks, ik ben klef. En als je beetje bang bent? Ik zal je helpen, ik neem je mee in mijn wondere wereld. De wereld van geborgenheid, warmte en heel veel liefde.
Ze zijn hier best wel heel erg zot op mij, maar ik vind wel dat ik recht heb op een eigen huis, een plek onder de zon. Liefst bij soortgenootjes, want ik zal nooit, maar dan ook nooit 1 pootje uitslaan. Mijn hart is oneindig groot, en daarom moeten ze hier beseffen dat loslaten ook liefde is. Dus als de verzorgers meelezen? "Kom op hey! We kunnen toch skypen?"
Wie o wie wil kennismaken met mij, xxx