​Nienke...
Het leven is als een troosteloze snelweg, zeker voor een straatkat. Kilometerpalen schieten voorbij. Soms markeren ze een belangrijke gebeurtenis die positief of negatief kan zijn. De meest memorabele markeerpunten in mijn leven waren negatief... Vooral als Koning Winter weer zijn intrede deed, was het afzien. Koud en guur weer waren een regelrechte aanslag op mijn stramme knoken. Zeker de laatste jaren want ik leefde maar liefst 20 jaar op de straat. Tot ik op een dag een belangrijk mijlpunt in mijn leven bereikte, gekenmerkt door een positieve én negatieve ervaring. Wat was er gebeurd? Mijn zoon was aangereden en werd voor dood achtergelaten. Een buurtbewoner contacteerde Zwerfkat In Nood. De veldwerker schoot in actie maar alle hulp kwam te laat. Net voor men bij de dierenarts aankwam, stierf hij. Gelukkig niet alleen maar vergezeld van liefdevolle armen en een waterval van troostende woorden. Deze trieste gebeurtenis staat op mijn netvlies gebrand. Mijn jongen is niet meer. Anderzijds kenmerkt deze mijlpaal ook een positieve kentering in mijn bestaan. De veldwerker deed nog navraag bij de buurt, omdat mijn adres 'gekend' was, en kwam zo bij de mevrouw die jaren voor mij en mijn zoon gezorgd had. Ze vond de aanrijding erg maar mij... wilde ze niet meer. Oud, versleten, staar, oude oogwonde en nog andere ouderdomskwaaltjes...
De veldwerker mocht mij meenemen naar Villa Vagebond. En vanaf toen veranderde het landschap van mijn snelweg. Van troosteloos en koud naar warm en liefdevol. Van de hel naar een hemels paradijs! Wat een contrast! De dierenarts onderwierp mij aan een grondig onderzoek en vond maar liefst 8 kogeltjes in mijn tengere lijfje. Tja... Dat was die markante gebeurtenis aan kilometerpaal 123. Veel weet ik er niet meer van. Mijn geheugen laat mij in de steek maar dat vind ik niet erg. Ik wil het mij gewoon niet meer herinneren. Selectief geheugenverlies noemt men dat.... Maar ik heb mij steeds kranig gehouden. Hoewel mijn vermoeide ogen boekdelen spreken... Na enkele dagen verhuisde ik naar een gastgezin waar ik mijn tere knoken eindelijk te ruste kan leggen en genieten van warmte, liefde en goede zorgen. Geen drukte. Gewoon rustig. Feit is dat ik niet lang meer te leven heb want ik heb reeds de respectabele leeftijd van 20 jaar bereikt. Mijn autostrade loopt op zijn einde. Misschien mondt die wel ergens uit in een rustige oceaan met kalme watertjes zonder woelige stromingen. Maar eerst moet ik nog enkele belangrijke kilometerpalen passeren. Kilometerpaal 158 die staat voor warme chauffage. Paal 159 die lekker eten symboliseert. Paal 160 die een liefdevolle aai over mijn bolletje representeert. Paal 170 die symbool staat voor genegenheid. Paal 171 die gemarkeerd wordt door een zacht mandje. Hoeveel merkpunten ik nog zal passeren, weet ik niet maar ik weet zeker dat ik nog vollenbak ga genieten van mijn nieuwe toekomst. Bij wie ligt deze? Wie staat me bij in de laatste kilometers van mijn leven? Wie houdt mijn vlammetje flakkerend? Bij wie mag het, na een deugdoend pensioentje, uitdoven?
Ooit was ik een niemandskatje. Nu ben ik Nienke! Bij wie mag ik nog van enige betekenis zijn?