Dotje en zoonlief Noukie zoeken JOU
Dotje streelde zachtjes Noukie achter zijn oren.
" Ik was jong, toen Karel en ik verkering kregen. Ik dacht dat we samen oud zouden worden, toen ik zwanger werd van een drieling. Maar hij moest zo nodig reizen en liet me pardoes achter. Ja, hij zwaaide nog even, toen hij de hoek om ging.
Mijn baasje was blijkbaar uit hetzelfde hout gesneden. Die ging ook verhuizen, denk ik. Hij vergat mij.
Nou, maar toen kwam er een andere meneer die mij best sneu vond en voor mij begon te zorgen. Hij zag echter mijn buik dikker worden en bracht me naar de dokter. Hij kon niet voor mijn kleintjes zorgen, zei hij...Dan maar de kleintjes weghalen. PARDON? Weghalen? Heb ik hier nog enige zeggenschap over, hey joehoe!
De dokter keek naar de meneer en schudde haar hoofd. Nee, dat ging niet gebeuren.
Meneer ging weg, maar beloofde me over een tijdje weer op te halen. Ik mocht namelijk bevallen bij Zwerfkat in Nood.
Maar meneer kwam niet, die belde me niet eens. Die is zeker Karel achterna gegaan. Nou, doei dan!
Ik beviel van mijn kinderen en oh oh oh wat waren die mooi! Prrrrr. Ze begonnen zelfstandig te worden en ik liep ze overal achterna met mijn pootjes gestrekt. Die klimpalen waren zo hoog! Ik had ogen tekort en ze werden een beetje sjaggo van mijn bemoeienissen.
Behalve Noukie. Die liep met stralende oogjes achter me aan te huppelen en vlijde zich dan knorrend tegen me aan om dat laatste drupje melk nog op te vangen. Mijn twee andere bengels vonden al snel een huisje. We beloofden te skypen en daar gingen ze, al joelend en gillend van plezier.
Noukie had enkel oog voor mij en daagde me uit tot spel. Nu kon ik ook eens los gaan zonder zorgen! Ik speel, ravot, spring, lach en geniet van het samenzijn met mijn zoon.
Maar wanneer de stilte viel en Noukie slaperig tegen me aan kroop, fluisterde hij zachtjes: "We blijven altijd samen toch, mama?" Ik knikte vol ontroering en gaf hem een kus op zijn neus. Ja jongen.
We slapen samen op de stoel, we huppelen ( ja ik huppel ook) achter elkaar aan, we spelen zoveel totdat we moe in slaap vallen. De mensen zijn lief voor ons. We laten ons strelen en prieten om het hardst.
We slapen zelfs in bed bij de grote mensen, Noukie soms op de buik van de grote opvangpapa. De schat.
Ik ben onlangs bij de hartjesdokter geweest, omdat ik een ruis op het hartje heb. Komt vast door alle verdriet van vroeger, ze hebben mijn hartje geraakt. Maar het is allemaal niks engs. Ik krijg elke dag een klein pilletje en that's it. Ik laat het me niet meer aan mijn hart komen, daarvoor is het leven veel te mooi [❤]
We hebben geen enkel probleem met soortgenootjes en kleine kindjes zijn ook helemaal leuk. Mogen we dan ook met hun speelgoed spelen?
Willen we eens speeddaten? Noukie heeft al pretoogjes!
Liefs van ons x
Dotje ( zwart wit, 1jr) en Noukie (5 mnd)