In herinnering 2015

Volg ons op Facebook

Sterre
30 december - 30 december




Lady
maart 2015 - november 2015

Cai
oktober 2015 - 20 november 2015



Mike
augustus 2015 - 30 oktober 2015



Mike onze Griekse god
 
De Griekse zon. Voor ons een heerlijk vakantie zonnetje met zoete herinneringen, maar voor Mike een leven vol strijd en ontberingen. Een zon die zijn ondergang werd. Als kitten spelen in de Griekse zon. Als je wit bent met een roze neusje loop je een heus gevaar op verbranding en huidkanker.
 
Toen Mike gevonden werd, was hij vuil en ondervoed. Zijn neusje en oog behoorlijk gehavend. In het asiel waar hij opgevangen werd, had Mike al snel het hart van zijn verzorgers gestolen. Hij kreeg zelfs de naam van zijn verzorger. Zij wilden hem een kans geven, die zij door hun beperkte middelen niet geven kunnen. Zwerfkat in Nood gaf hem een kans op behandeling, verzorging en liefde en hij kwam met het vliegtuig naar ons landje. Een hele onderneming voor hem.
 
Veel werd er voor je gedaan, iedereen stond klaar om je te verzorgen, maar het geluk was niet met je. Het kanker proces was al te ver gevorderd, je kon niet meer geholpen worden. We gaven je nog rust en liefde….
Vandaag was het dan zover, je wilde niet meer eten en je laatste reis naar de arts werd gemaakt. Zachtjes ging je in mijn armen heen…
 
Nooit meer  zien, hoe je in het hokje van je krabpaal rustig ligt te slapen…..
Nooit meer je voorzichtig kopjes geven voelen, bang om je neusje te stoten….
Nooit meer mocht je genieten van de vrijheid in de Griekse zon ……
Nooit meer je te zien schrikken van de bezem, wat hebben ze je daar mee aangedaan….
Nooit meer je zien genieten van een voorzichtige aai over je gehavende lijfje….
Nooit meer…….
 
Het is goed zo, ik had het anders gewild, maar een hogere macht heeft anders beslist.
Nu zie ik je in mijn gedachte, als een jonge Griekse god rondhuppelen, in de jouw vertrouwde Griekse zon, zon die nu geen pijn meer doet.
 
Of je nu vleugeltjes hebt weet ik niet, maar voor mij was je het wel al, een engel.
Dag schat…

Liv
augustus 2015 - 26 oktober 2015


 

Waarom?

Waarom nemen mensen niet de verantwoording voor hun dier?
Waarom werd jij als kleine pruts in de steek gelaten, ziek, erg verzwakt, een zakje botjes.
Waarom moet een klein onschuldig wezen het slachtoffer worden van gewetenloosheid van mensen.
Waarom sloeg het ineens zo heel erg om?
Waarom moest ik die verschrikkelijke keuze maken?
Welke dief is er in die nacht langs geweest en heeft de fut uit je lijfje gestolen?
Waarom ?????

Liv, mijn wervelwindje, ik kan het nog steeds niet vatten, mijn kleine muis is niet meer….

23 augustus nam ik je voor het eerst in mijn armen, er zat niet meer veel leven in je kleine lijfje. De eerste nacht hebben we samen hard gevochten, zodat jij de ochtend zou halen. Je haalde de ochtend , met ups en downs haalde je zelfs 2 maanden en 3 dagen.  Het kleine zwakke zakje botjes, je werd na veel gepriemel met eten toch nog een stevig en vooral pittige kleine meid. De laatste weken ging je zelfs flink groeien. In je goede momenten had je energie voor 10.

Je kwam binnen met ontstoken oogjes, één oogje konden we niet redden, ondanks zalven en een operatie. Je kwam goed door je eerste operatie, er was een kleine hoop dat je met twee oogjes door het leven zou gaan. Maar het ging niet de goede kant op. Je kreeg steeds weer een dip en ging van de ene kuur in de andere. Je oogje werd verwijdert en dezelfde avond sjeesde je weer vrolijk door het huis, je eetlust liet ook niet te wensen over. Ik heb je nog lekker te slapen gelegd op je sabbelkussen en snuggle safe. In de ochtend geen vrolijke begroeting van mijn kleine wervelwind. Geen ongeduldig getrappel om op arm te mogen. Geen goede morgen aan al je vriendjes. Geen prrr en gesmikkel aan je eten. Er was iets mis, heel erg mis. Dezelfde middag lag je weer bij de dierenarts aan infuus. Er is dagen voor je leventje gevochten, alles werd uit de kast gehaald. Maar je kreeg te weinig zuurstof binnen, elke ademhaling begon een strijd te worden. Ik moest je laten gaan, hoe pijnlijk die beslissing ook was, de enige juiste keuze voor jou….. Lief hebben is ook los laten, maar het doet verdomd pijn!!!!  Had ik maar een toverstokje……

Liv, je laat een enorm grote leegte na…
Owen treurt om zijn vriendinnetje. Matte loopt er verloren bij. Lucy vindt haar draai niet.

Akke komt je zoeken in de woonkamer. En mama? Tja mama vraagt zich af waarom? Waarom jij, kleine Liv? Je leventje ging pas beginnen… Mama en Kim kunnen het echt niet vatten. Het zal nog een tijdje duren voor onze tranen drogen, maar al die tranen brengen jou spijtig genoeg niet terug.

Wie moet nu al grommend en knorrend met de speelmuizen sjouwen?
Wie moet zich nu  tevreden tegen Loesje nestelen?
Wie haalt nu bange Owen uit de bench?
Wie brengt nu Akke vrolijke bezoekjes op haar kamer?
Wie wijst nu Matte de weg als hij het noorden kwijt is?
Wie moet nu mama vrolijk begroeten in de ochtend? Met trappelende pootjes en een prrrr?
Wie moet nu mee een kopje koffie drinken, lekker weg duikend in mama’s kamerjas?
Wie komt me nu kusjes geven, die eindigen in liefdesbijtjes?
Wie o wie haalt die knijpende hand van mijn hart? Die zware steen van mijn borstkas?

Zwartje
augustus 2015 - 26 oktober 2015



Guus
januari 2015 - 26 oktober 2015

Dag lieve meid
ik heb u zeker 10 jaar van op afstand mogen bewonderen en eten geven.
Je vond mensen maar zozo,  we mocht je eten geven maar dat was het dan, waar ik alle respect voor had.
Temptations vond je super en kattenmelk slabberde je in een keer leeg. Heerlijk om je zo zien te genieten.
En vorige week ging het berg af, en al de hulp die we probeerden te geven, heeft niet mogen baten. Lieve schat je hebt gevochten, maar we moesten je laten gaan, het was niet meer draaglijk voor jou. Rust zacht lieverd.

Solaire
medio augustus 2015 - 9 september 2015


 

Mijn zonnetje Solaire,

Ons schattig meisje.  Bijna 3 weken geleden kwam je bij ons binnen. Verstoten door je mama.

Het was snel duidelijk waarom. Jij was “anders”. Je bleek een waterhoofdje te hebben.

Dit hebben we nog eens mee gemaakt, het is leefbaar. Wij gingen je alles geven wat je nodig had en zouden alles doen om jouw leventje zo prettig mogelijk te maken.

En wat kregen wij veel van jou!! Je was vanaf dag 1 ons zonnetje in huis! Ik hoefde je maar te roepen, dan kwam je lieve kopje uit je dekentje tevoorschijn en kreeg ik antwoord. Zoek je mij? Ik ben hier, kom me maar oppakken! Het was duidelijk dat jouw kopje veel harten deed smelten.

Jij zou maar tijdelijk bij ons blijven. Dan zou je verder de speciale zorg gaan ontvangen van Sabine.

Ik verheugde me al op de mooie, lieve, leuke verhalen die over jou geschreven zouden worden, want ik wist zeker, over jou valt te schrijven!

Helaas liep het anders. Langzaam zag ik jou zwakker worden. Je hoofdje werd steeds zwaarder.. De druk werd zo groot dat ademen lastig werd voor jou. Daardoor werd ook zuigen aan je flesje moeilijk. In de nacht kreeg je af en toe een aanval, piepend snakte je naar adem. Uurtjes ben ik bezig geweest jou kalm te krijgen zodat de ademhaling weer onder controle kwam. Dan pas konden we rustig gaan slapen.

Langzaam zagen we dat ons zonnetje minder ging schijnen. Je wilde vechten, maar het leven werd voor jou zo zwaar.

Hoe graag wilde ik je zien opgroeien. Hoe graag wilde ik verhalen over je lezen. Als het moest was ik jaren lang nachten met je op geweest als dat was wat je nodig had. Maar het was niet eerlijk. Ik kon jouw strijd niet verzachten. Ik moest een vreselijke beslissing nemen en jou los laten.

Lieve Solaire. Je hoeft niet meer te strijden nu.  Ons zonnetje schijnt niet meer , het is donker en koud in huis…   Maar ik weet, in de nacht zal jij nu een sterretje zijn. Vast en zeker het meest heldere sterretje aan de hemel!!

Rust zacht en schijn weer helder mijn schatje!!

Een laatste knufffel… xxxjes, je gastgezin Sonja Kreyns.

Cleo
7 september



Sia
26 augustus - 1 september


 

Lieve kleine Sadi, Sari en Sia,

Jullie zijn geboren en kregen gelijk een hele slechte start mee. Mama was er niet, likte Sadi zelfs niet schoon. De vliegen sloegen al toe… Er was niemand die zorg wilde dragen voor jullie, jullie waren al als dood opgegeven.

Gelukkig gingen hele lieve mensen naar jullie op zoek. Ze troffen jullie gelukkig levend aan. Drie piepkleine kittentjes. Ze zorgde direct  voor warmte en een lekker flesje. Ook werden die vieze vliegen eitjes verwijderd. Ze maakte een rit van wel 4 uur om jullie op een veilig plekje te krijgen!

Jullie kwamen bij ons. Drie kleine schatjes. Na de eerste nacht lagen jullie al heerlijk te spinnen in de couveuse. Jullie dronken jullie flesje netjes zelf.  Ik kreeg goede hoop, sterke kleintjes met een willetje!

Helaas werd Sadi erg sloom.. 2 dagen hebben we alles geprobeerd om opnieuw kracht in je te krijgen.Het mocht niet baten. Lekker warm in je mandje ben je stiekem vertrokken.

Dag daarna zag ik dat ook Sari sloom werd. Ook voor jou hebben we alles geprobeerd. Maar je had pijn. Veel pijn. We zijn met je naar de dierenarts gegaan en konden niet anders dan je snel te laten gaan..

Tot ons groot verdriet zagen we een dag later dat ook Sia zich niet lekker voelde. Een hele nacht hebben we wiegend met je rond gelopen. Je was zo onrustig. Tegen de ochtend werd ook voor jou de pijn ondraaglijk. Weer zijn we naar de dierenarts gegaan. Ook jou hebben we snel moeten laten gaan.

Drie kleine schatjes van ons. Zo een slechte start, dat het jullie toch fataal werd..

We hopen dat jullie toch even hebben mogen genieten van de warmte en liefde die jullie die korte tijd hier hebben mogen ontvangen.

Ga nu maar samen spelen op een mooie plek zonder pijn!
Wij vergeten jullie niet, jullie hebben in een paar dagen tijd ons hart gestolen!!
Een laatste zachte knuffel, een laatste zacht kusje op jullie kleine kopjes!

Rust zacht lieve Sadi, Sari en Sia!!

Sari
26 augustus - 29 augustus



Sadi
26 augustus - 28 augustus

Ella
4 augustus - 18 augustus

Lieve Emma en Ella,

Twee schattige kleine zusjes. Jullie kwamen onze Elmi gezelschap houden.

De eerste nacht viel zwaar, jullie misten jullie mama zo! Gelukkig vonden jullie wel de flesjes erg lekker. En warm in de couveuse, tussen de dekens en de knuffels, bij een grote broer, was eigenlijk ook zo slecht nog niet he! Na even wennen ging het slapen dan ook goed. Jullie groeide en werden tevreden kittens die al een beetje op avontuur begonnen te gaan!

Jullie grote broer werd te groot voor de couveuse. Jullie verhuisden nog even naar een Bench, maar toen werd het toch tijd om naar een ander gastgezin te gaan. Een plek met meer speelruimte om beter te ontwikkelen. We wilden jullie samen houden, jullie waren nu aan elkaar gewend. Dus vertrokken jullie, samen met broer Elmi,  een nieuw avontuur tegemoet.

We kregen al snel bericht en lieve foto’s. Emma lag al heel relaxt op haar rug in de arme van haar nieuwe opvangmama. Ella bekeek het allemaal maar was tevreden. Super!

Maar toen kwam vreselijk nieuws!! Jullie grote broer was ziek geworden en er zeer plotseling tussen uit geknepen! Ook Emma was ziek. Ella leek nog in orde te zijn.

Elke keer als de gsm piepte keek ik. Ik zou elke minuut hebben willen vragen: hoe is het met mijn meisjes?? Laat in de avond kwam dan toch weer vreselijk nieuws. Ook jij Emma, was te ziek en bent achter je grote broer aangegaan.

De dag erna weer dat vreselijk nieuws… Ook jij Ella, jij bent ook ziek geworden en met broer en zusje mee gegaan.

Nu spelen jullie weer samen. Op een plek waar wij niet zijn. Ik mag jullie niet meer knuffelen. Ik kan niet meer vragen hoe het jullie vergaat. Wij mogen jullie niet meer op zien groeien tot grote, stevige dames…

Ohhh lieve Ella en Emma. Wij missen jullie zo!!

Ook jullie nieuwe gastgezin, die nog alles uit de kast getrokken hebben voor jullie. Vele ritjes dierenarts hebben gemaakt voor jullie. Ook zij zullen jullie vreselijk missen. Ook zij hadden het zo graag anders gezien!!

Rust zacht nu lieve Ella en Emma. Jullie blijven voor altijd in onze harten!

Een laatste knuffel van jullie gastgezin Sonja en Noemi en gastgezin Valerie en Erik.

Emma
4 augustus - 17 augustus



Elmi
25 juli 2015 - 16 augustus 2015


 

Lieve, lieve Elmi,

Als piepklein kittentje van een dag of 4 kwam jij bij ons binnen.

We noemde je Elmi, dit betekend wilskracht en bescherming. Precies wat jij nodig had, zo een klein ding. Maar dapper was je! Vanaf de eerste dag dronk jij je flesje prima. Hoewel je helemaal alleen was, sliep je heerlijk rustig in je couveuse tussen de knuffels. Wij waren zoveel mogelijk om je heen. Je had geen poezenvriendjes dus moest je het met ons doen. Maar ook dat leek je prima te vinden. In onze handen draaide jij je op je rug zodat we je buikje konden kriebelen. Uren hebben we zo met jou gezeten, heerlijk!

Na een week of 3 kwamen er 2 vriendinnetjes bij. Emma en Ella. Jij moest daar maar even aan wennen. 2 kleine schreeuwertjes bij een rustige relaxte kater! Maar uiteindelijk was dat toch best gezellig. Jullie mochten verhuizen naar een groter verblijf en begonnen samen te spelen. Leuk!

Jij bleef onze hartendief. Zeker, ook Ella en Emma hadden ons hart gestolen. Maar stiekem was jij speciaal. Stiekem pakten we jou af en toe apart om je nog eens heerlijk te knuffelen. Jij kon daar zo van genieten!! En wij niet minder, heerlijk mannetje!! Wat hadden we jou graag bij ons gehouden, voor altijd met jou willen blijven knuffelen!

Maar helaas, wij hebben niet alles te bieden wat jij nodig hebt. Nu had je meer ruimte nodig en dan is het tijd voor vertrek bij ons. Jij moet je verder kunnen ontwikkelen. Samen met je vriendinnetjes vertrok je. Ik kreeg al snel bericht. Het beviel je prima. Spelen met de wat grotere katten daar. Lekker hangen op de bank… Prima he jongen!

Vandaag kregen we echter vreselijk nieuws. Plots was jij ziek geworden. Zooo snel. Voor het ons verteld kon worden was jij er al niet meer! Ohhh kleine dappere Elmi, hoe kan dat nou?

Het laatste stukje van jouw leven heb je nog alle liefde en aandacht gehad bij je volgend gastgezin. Ook hun hart brak toen ze jou levenloos aantroffen. Ze hadden nog zo graag van jou willen genieten en jou zien opgroeien tot een sterk speels kitten!

Lieve Elmi,  wij gaan nog heel veel aan jou denken!! Jij schonk ons een hele mooie tijd vol heerlijke knuffelmomenten! Jij bent en blijft voor altijd in onze harten!!!

Liefs, je opvanggezin Sonja en Noemi. En je opvanggezin Valerie en Erik.

Amor
29 juli 2015 - 1 augustus 2015

Atilla

30 juli 2015 - 31 juli 2015

Nolan
juli 2015 - 17 juli 2015



Nikko
juni 2014 - 20 juni 2015

Verslagenheid in Buddy Kat, onze knuffelbeer Nikko is niet meer!

Tchibo
11 juni 2015 - 13 juni 2015



Muis
11 juni 2015 - 12 juni 2015



Mazzel
5 juni 2015 - 10 juni 2015



Lieve Mazzel,
We dachten allemaal dat je er wel zou doorkomen toen je van de dierenarts naar huis mocht maar het heeft niet mogen zijn. Je voelde je beter maar dat duurde niet lang. Twee dagen later zat je helemaal in een hoekje en je kwam niet als ik je riep. Bij de dierenarts hoorde ik wat ik al vreesde want die bult op je kopje was een tumor waar we niks meer aan kunnen doen. Je zag af, desondanks de zware pijnstillers. De avond ervoor had je voor de eerste keer op men schoot gelegen en je genoot er zo van. Wie had verwacht dat ik je de dag erna zou moeten laten gaan. Ik probeer mezelf te troosten met het feit dat je nog paar dagen omringd geweest bent met heel veel liefde. 2 dagen heb ik maar voor je kunnen zorgen, zo'n korte tijd, maar je zit al zo in men hartje. Je hebt op je eigen manier laten merken dat het genoeg was en dat je wou stoppen met vechten. Soms is graag zien en houden van loslaten en laten gaan. Dat eerste is makkelijk, dat tweede o zo moeilijk. Snikkend heb ik je laten gaan. Het laatste wat je voelde was mijn streling op je lijfje en een zoen op je kopje en zo ben je in slaap gevallen. Nu ben je over de regenboogbrug naar alle grote dierenvrienden die verder voor je gaan zorgen. Je hebt nu geen pijn meer en je kan terug spelen en rennen met al de dieren die daar ook al wonen ..Some day we'll meet again en dan sluit ik je terug in men armen, zoals onze laatste avond samen. Rust zacht lieve schat. Ik hou van jou. Dikke kus en knuffel
je opvangmama Ils

Egbert
7 juni 2015 - 8 juni 2015

Frosty
28 mei 2015 -  7 juni 2015

Kaika
30 mei 2015 - 2 juni 2015

Dantes
30 mei 2015 - 1 juni 2015

Farah
30 mei 2015 - 31 mei 2015



Romeo
12 mei 2015 - 14 mei 2015

Romeo, Romeo, wat had ik jou graag een eigen huisje gegund met je eigen Julia. Helaas heeft het niet zo mogen zijn. Jouw leventje was kort en heftig. Je hebt hard gevochten maar je aandoening was niet te overwinnen.  We hebben je los moeten laten. Die paar dagen dat je bij ons was heb je je pootafdrukje achtergelaten. Net als alle opvangkatjes voor jou loop de rest van ons leven met ons mee.
 
Een dikke knuffel van je opvangmamma

Lars
8 mei 2015 - 10 mei 2015

Dag lief klein sterretje van me... x

Bliss
22 april 2015 - 26 april 2015

Woezeke
8 maart 2015 - 9 maart 2015
Woezeke werd vergiftigd bij ons binnengebracht. Helaas hebben we haar niet kunnen redden...
 

Poema
17 december 2014 - 24 februari 2015



Snow
6 februari 2015 - 8 februari 2015

Sweety
november 2014 - 14 januari 2015


 
 
Jij, kleine grote man had al een leven achter de rug, toen jij gevonden werd. Niet meer wetende dan dat je er oud ziek en mager uitzag, werd je binnengebracht. Al snel werd het duidelijk dat je diabetes had en je 2 maal per dag insuline gespoten moest krijgen.
In je jonge jaren zul je beslist een grote statige kater geweest zijn. Menig poesjes hart zul je op hol gebracht hebben en er zullen beslist mooie kindertjes van je rondlopen, maar nu was je aan je oude dag toe. Dat de diabetes daarbij een onverwachte gast werd, was minder en hij was al met zijn sloop begonnen. Dit was geen concurrerende kater waar jij het gemakkelijk van kon winnen, langzaam schakelde het je organen uit.
Je ogen werden aangetast, in de verte kijken ging het goed, maar van kortbij was het behoorlijk wazig. Hoe vaak heb je me niet in mijn vingers gebeten als ik je een lekker hapje op mijn hand aan bood. Je rook het wel, maar zag het niet en mijn vingers waren niet de smakelijkste. Niet erg hoor.
 
Je was een eigenwijze dondersteen, vond op schoot zitten maar niets, deed het meer om mij een plezier te doen, maar langzaam aan begon je er toch aan te wennen. Ik mocht je wel over mijn schouder meedragen, onder die voorwaarde dat ik je niet aan je achterpootjes mocht komen. Die waren door de ontregelde suiker super gevoelig geworden en je liep daardoor ook wat minder stevig. Eigenlijk ging het wel redelijk met je, langzaam aan, maar je bleef ondanks de schommelende bloedsuikers stabiel.
 
Tot op de dag, dat ik het vreemd vond, dat je niet achter de deur stond te wachten, om je portie brokjes snel naar binnen te schrokken. Och, dacht ik nog dat kan wel eens, iedereen heeft wel eens zo een off-dag. Maar het bleek meer te zijn, je at onder veel aansporingen met tegenzin en het werd verontrustend toen je na een uurtje de brokken onverteerd uit spuugde. Niet goed en de arts behandelde je voor een maagontsteking. Even heb je een beetje gegeten, maar ik kon je met geen enkel hapje verleiden om iets meer te eten. Je bloedsuikers schommelde plotseling enorm en je ging enorm veel plassen zonder te drinken. Je werd stiller en je vechtlust verdween uit je “invallend” lijfje. Met gebroken oogjes keek je me aan en ik begreep dat je het opgegeven had.
 
De weg naar de arts was moeilijk, je lag stilletjes in je mandje naast me en iedere meter die we dichter bij de arts kwamen, werd het duidelijker dat dit voor ons twee samen het laatste ritje naar de arts zou zijn.
Het oordeel was duidelijk, je lichaam gaf het op. Het diabetes monster had het van je gewonnen.
Het prikje in je pootje voelde je niet, je liet het gebeuren en na een paar seconden zakte je weg in een wereld vol rust en zonder ongemak.
 
Het was moeilijk, maar hoe gelukkig kan ik zijn dat ik de mogelijkheid heb gekregen om je waardig te laten sterven. Zoveel dieren die dit niet mogen meemaken.
Dag vriend, het was me een eer je te mogen kennen.
Jacqueline

Simon
17 december 2014 - 7 januari 2015



Lieve Simon,
Je bent ongeveer een maand bij ons geweest.
Wat heb ik naar je uitgekeken, het duurde zo lang eer je vliegtuig landde uit Libanon.
Ik was zo blij toen je er eindelijk was, ik heb je direct in de watten gelegd, je had al zoveel meegemaakt.
Je liet je graag verwennen, heerlijk onder een warm dekentje liggen, met je muisjes
spelen, met een balletje of zalig in mijn armen.
Je liet je verzorgen als een baby, een pampertje aandoen was geen probleem, je bleef
geduldig wachten tot je mocht gaan schuifelen.
Tot ik zag dat je pijn had, zenuwpijn, je begon te kloppen met je achterpootjes
Je speelde niet meer veel.... wou enkel liggen en slapen.
 
Ik heb je moeten afgeven Simon, niemand die wou dat je pijn zou lijden,
ik hoop dat je toch gelukkig bent geweest die laatste maand dat je bij ons was.
Ik zag je graag, je was mijn troetel, ik mis je zo, het doet zo pijn!
Lieve pamperboyke, je bent mijn engeltje, nooit vergeet ik jou meer!!
 
Ik neem jouw beertje in mijn armen, en denk aan je,
vergeef me dat ik niet meer voor jou kon doen, mijn schat..
 
Tranen lopen over mijn wangen als ik aan je denk, je blijft voor altijd in mijn hart
 
Rust zacht, lieve Simon, ik hou van je xx
Dikke kus van je opvangmama, Sonja

Stoffel
26 december 2014 - 5 januari 2015


 

Lieve Stoffeltje,

Je kwam bij ons op tweede kerstdag, een kerstcadeautje.  Je was gevonden in een park, moederziel alleen doolde je daar rond. Een broodmager kittentje was je toen je bij ons kwam, een zakje botjes. We gaven je veel krachtvoer, veel liefde en een warm kruikje om op te liggen. Je kreeg wat vet op je botjes, genoot ervan om bij ons op schoot te liggen en je begon zelfs te spelen. Je was zo lief, we waren allemaal gek op je.
Toen sloeg het noodlot toe, je bleek nog een extra cadeautje bij je te hebben, wat helemaal niet zo leuk was. Je werd ernstig ziek, zo ziek dat je niet meer beter kon worden.  We hebben alles geprobeerd om je er door heen te trekken, maar niks wat we deden hielp. Je werd alleen maar slechter, lag er bij als een hoopje ellende, snel ademend van benauwdheid. Vandaag had je ondertemperatuur, er zijn nog foto’s gemaakt waarop te zien was dat je hele lichaampje vol met vocht zat en er ook al van alles mis was met je organen en toen hebben we je moeten laten gaan, het was uitzichtloos lijden geworden.
Je hebt in ieder geval nog liefde gekend en een warm mandje, dat is beter dan ergens in een koud park te moeten creperen, maar het blijft oneerlijk, zo’n jong lief kitten hoort niet dood te gaan. Dag lieve Stoffeltje, we zullen je missen.