Oh jee, moet ik mijn hele hebben en houwen aan iedereen gaan vertellen?
Ik houd er niet zo van om op de voorgrond te treden. Ik ben meer een typje dat zichzelf wegcijfert. Zo deed ik dat als goede moeder, toen ik kleintjes had om voor te zorgen. Maar zo is dat nog steeds als de anderen zich voordringen en mijn pateetje op willen eten. Ik laat ze voordringen, ik ga er geen ruzie om maken.
Mijn leven begon op straat. Harde wereld hoor! Ik had het er niet gemakkelijk. Ik leefde er langs een drukke weg en sliep in een stalletje tussen de schapen om het een beetje warm te hebben. Gelukkig kreeg ik af en toe wat eten van een oude meneer.
Maar toen hij zag dat ik zwanger was trok hij aan de bel en werd ik opgehaald door de stichting. Wat was ik bang! Na een paar dagen kreeg ik mijn kleintjes en toen vond ik het stiekem wel fijn om lekker warm en veilig binnen te zitten. Wat deed ik mijn best voor mijn kindjes. Ik had er eerst 2. Daarna werd een klein weesje bij gezet. Prima hoor, zet die er maar bij. Een paar weken later liepen er nóg 3 weesjes rond in huis. Ook deze heb ik verzorgd alsof het mijn eigen kroost was. Ze mochten allemaal bij me drinken. Toen de kinderen de deur uit waren werd het tijd om aan mezelf te werken. Ik moest over mijn angsten heen komen en mensen leren vertrouwen. Nu ben ik goed op weg. Ik ben nog wel bang en schichtig, maar als ik iemand echt vertrouw, dan durf ik soms op schoot en laat ik me aaien!
Graag zou ik een baasje willen hebben, zonder kleine kinderen die geduld met me heeft en in mij gelooft.
Ik zou je eeuwig dankbaar zijn! Liefs, Tofje.