'Zie je me...?!'
'Zie je me niet...?!'

Dat was vaak de vraag, toen ik in Buddy Kat kwam. Buddy Kat inderdaad, betekent dus dat ik aids-positief ben. Geen probleem,ik voel me superduper ;-)

Ik was heel timide en ik verstopte me vaak voor jullie mensen.

Er werd even overlegd of ze mijn naam niet zouden veranderen in Houdini,

maar dat wilde ik niet, kom op hey! Ik besloot dan maar mezelf vaker te tonen.

Eerst in de buitenren, daarna op de overloop, en zo heel af en toe als je snel was,

zag je me wel eens binnen.
Ik kwam er na verloop van tijd achter, dat er binnen veel lekkers te scoren viel, dus buiten blijven was geen optie meer.

Ik wachtte steeds bovenaan het trapje, tot de mensjes weg waren. Dan kwam ik snel mijn bakje eten nuttigen.
Uiteindelijk overwon de nieuwsgierigheid (en m'n buikje) het van mijn verlegenheid, en kwam ik steeds vaker binnen.

Ik zag dat de andere Buddy katjes wel heel relaxed waren en graag bij die tweevoeters gingen zitten. Dat wilde ik ook wel, maar hoe moest ik dat aanpakken?

Beetje drentelen bij de voeten, beetje snuffelen, een aaitje...?!

Daar wilde ik meer van, dus hop hop op de bank met z'n allen en toen vond ik:

knuffeltjes en schootjes!

Het heeft een hele tijd geduurd eer ik zover was, en af en toe heb ik nog steeds tijd nodig voor mezelf en dan vind je me even niet. Eventjes maar, dan ben ik eventjes Houdini.

Maar als jij tijd voor mij neemt, geduld hebt, geloof in mij hebt? Dan beloof ik Houdini uit mijn boekje te schrappen en word jij mijn allerbeste vriend.