Lieve Daisy, we komen van ver.

Toen we je al die weken geleden gingen ophalen was je een heel ander katje. Een katje dat door toedoen van mensen die je liever kwijt dan rijk waren het vertrouwen in de hele mensensoort een beetje kwijt was. Je vroeg ons wel om aandacht, kwam om onze benen draaien en kopjes geven, maar zodra je die aandacht kreeg zagen we de twijfel op je snoetje toeslaan; zouden we je een liefdevolle aai geven of hardhandig wegjagen? Uit angst voor het tweede besloot je dan maar vaak om je nagels of tanden te gebruiken. Maar wij waren vastbesloten om je geloof in twee-beners te herstellen; we bleven je aanhalen, aaien en overstelpen met liefde en aandacht. En beetje bij beetje zagen we je veranderen, de twijfel begon te verdwijnen en je kon eindelijk

gewoon genieten van knuffels en menselijke aandacht. Dat bange snoetje veranderde in een tevreden uitdrukking en gelukzalig gespin, het katje dat elk moment op haar hoede was werd een ontspannen katje dat continu geaaid wou worden. En nu dan, als bekroning van die moeilijke weg die je hebt afgelegd, een eigen huisje, waar je nooit meer bang hoeft te zijn voor harde stemmen of mensen die je agressief wegjagen. Dit verhaal, jouw verhaal, had geen mooier einde kunnen krijgen. Daisy, meisje, het was een voorrecht om je pleegmama te zijn en je zo te zien openbloeien. We zijn zo trots op je en wensen je het fantastische leven toe dat je zo hard verdient.