De kattenkatjes en het licht

 

In oude tijden, toen wensen nog hielp, leefde er een koning wiens dochters allen mooi waren; maar de jongste was zo mooi dat de zon zelf, die toch zoveel gezien heeft, zich erover verbaasde iedere keer als hij haar gezicht bescheen.
Janneke heette het mooie kind, en ze was dol op spelen. Ze ving muisjes, wierp haar magische speelgoedbal omhoog en ving haar sierlijk op, maar het laserlampje was toch haar favoriet.
Elke dag probeerde ze het lichtje te vangen, maar het was haar nog nooit gelukt. Toen moest ze huilen, ze zou zooo graag dat lichtje eens vangen...ze was ontroostbaar.
Toby, een grote rode goedaardige kater, zag haar traantjes en riep: "Wees maar stil en huil maar niet. Ik vang voor jou het lichtje, maar wat geef je mij als het me lukt?"
Janneke's gezichtje klaarde op en zei: "Wat je maar hebben wilt, beste Toby."
Toby antwoordde: "Jouw muisjes, balletjes en jouw gouden kroon wil ik niet hebben, maar als ik je vriendje mag zijn, dan beloof ik dat ik jouw lichtje zal vangen."
Janneke zei: "Oke is goed!" maar dacht: "Pfff, dat gaat 'm nooit lukken."
Toby rende meteen achter het lampje aan en greep in 1 keer het lichtje met beide pootjes. Janneke was verrukt, greep het lichtje en rende ermee weg. Niet naar de mensen, die vond ze raar, maar naar haar vrienden, maar ze vergat dat Toby achter haar aanholde...
"Ik mag je vriendje zijn, dat heb je beloofd!" piepte Toby met een hoog stemmetje. Janneke draaide zich verbaasd om en voordat ze iets kon zeggen, begon het lichtje te schijnen. Het werd groter en groter en toen gebeurde het...
Het licht verwarmde twee hartjes. Toby en Janneke keken elkaar sprakeloos aan en gevoelens van liefde overspoelden elke twijfelende gedachte. Ze vlogen elkaar om de pootjes en Toby zei: "Ik hou van jou lieve Janneke, trouw met mij!"
Janneke's ogen straalden en zei: "Oke."
Toby gaf haar een liefkozend kopje en fluisterde: "Vind je het niet erg dat ik aids-positief ben? Ik beloof je dat wij nog een heel lang en gelukkig leven zullen hebben."
Janneke keek even geschrokken, maar herpakte zich snel en zei liefdevol: "Maakt me geen zak uit, kom! We gaan naar Las Vegas en vertellen niemand iets!"
De menselijke bediendes hadden niets in de gaten. De volgende dag mocht de wereld het weten. Hun staartjes krulden een hartje, hun oogjes zo verliefd. De bediendes moesten allemaal lachen en riepen: "Hoera, hoera, hoera!"
Maar er ontbreekt nog maar 1 ding. Een huisje voor zichzelf, geen kasteel, zo bescheiden zijn ze wel. Nee, een knus huisje waar ze lang en gelukkig mogen leven, zonder dat de menselijke bediendes hen proberen te aaien. Dat is nu even niet belangrijk. Het licht zal hen het juiste pad wel wijzen, en wie weet zorg jij voor een happy einde?