Ik had het de eerste weken heel moeilijk bij het opvanggezin. Ik liet me helemaal niet benaderen, vluchtte weg, begon te blazen. Ik was nogal ongelukkig. Er was totaal geen beweging te horen en te zien.

Na 2 weken kwam er schot in de zaak. Mijn opvangmama kon me overhalen om te spelen. En met spelen bedoel ik dan heel voorzichtig eens met het pootje tegen een pluim of balletje duwen. ’s Avonds als iedereen sliep, hoorde je heel wat lawaai uit de kamer komen. Oef!! Er werd gespeeld. Als je ’s morgens de kamer binnen kwam, zag je al wat dekens, matten, speeltjes… overhoop liggen. En jawel hoor… hier was mijn opvangmama heel blij mee.

Sinds er een aantal andere katten van mijn opvanggezin een gouden mandje hebben gekregen, kreeg ik meer ruimte. De deuren werden open gezet. Wat vind ik dat heerlijk!

Eerst wat wennen en contact zoeken met de kat die er nog rondliep, en ik ben helemaal aan het openbloeien.

Ik ben sindsdien niet meer naar boven geweest. Laat me hier maar beneden vertoeven bij de grote honden. Daar heb ik helemaal geen schrik van hoor.

Gelukkig leer ik veel van Lewis, de andere kat, die me laat zien dat je niet bang moet zijn. De mensen aaien je, spelen met je, knuffelen met je, luieren met je en zo veel meer. Ik ben nog geen knuffelkat maar volgens mij kan ik dat wel zijn als je me tijd geeft. Ik geef wel aan wat toegelaten is en wat niet. Het zoontje des huizes vind ik wel OK. Hij mag dichter komen en met speeltjes met me spelen.