Ik mag mezelf gaan promoten vertelden ze mij. Nu ben ik daar niet zo goed in, mijn hele leven probeerde ik juist uit de picture te blijven, een zwerfkatje moet immers niet teveel opvallen, dan worden we als lastig ervaren...

Ik kreeg iedere dag op dezelfde tijd eten van een lieve mevrouw, laat in de avond, als niemand mij kon zien. Maar ik kreeg pijn, heel erge pijn en ik schreeuwde het uit, ik kon niet meer verder in mijn eentje. In Villa Vagebond was ik welkom, niet meer afzien, niet meer zwerven. Het bleek dat mijn gewrichten versleten zijn, daar kwam de snijdende pijn dus vandaan. Hier krijg ik iedere dag iets om me daarmee te ondersteunen en dat gaat goed. Ik ben fiv positief getest, maar daar heb ik verder totaal geen last van. Ik kan goed met andere katjes, ik ben een rustige ziel. Leven en laten leven is mijn motto. Ik val niet op, mensen zien mij over het hoofd, maar ik mag er zijn. Na al die jaren eenzaamheid verlang ik naar een thuis, waar het rustig is, waar ik mijn verdere jaren mag doorbrengen met een lief baasje. Een plekje waar ik eens veilig naar buiten kan gaan. Ik heb geen hoge eisen, gewoon een fijne plek waar ik mezelf mag zijn. En ik weet, met 231 katten in opvang, sta ik niet bovenaan de lijst, maar ik geloof in het geluk dat er vast iemand is die dit leest en mij de moeite waard vindt om voor te gaan.

Hopelijk mag ik je snel ontmoeten,

 

Pootje van Bram