Alle angsten van de buitenwereld hebben mij nog een beetje in shock gelaten. 
Ik ben zeker weten de meest verlegen. Ik hou van stille plekjes en rustige mensen. Ik bekijk mijn broertjes en zusjes veel en weet nu ook dat een uitgestoken hand kriebels en aaitjes betekent, maar zelf erop af gaan!? Dat durf ik nog niet zo goed. Ookal ben ik een beetje bang ik blijf een nieuwsgierig katje en met zoveel commotie om mij heen moet ik haast wel komen kijken. Er zijn nog geen enge dingen gebeurd tot nu toe dus langzaam maar zeker voel ik mij meer op mijn gemak. Ik ga met sprongen vooruit en slaap nu zelfs als ik moe ben toch veel liever op de bank op schoot dan onder de bank. Met de hulp van mijn familie ( en vooral die stoere) ben ik straks misschien wel de dapperste van ze allemaal!