Mijn verhaal begint niet zo vrolijk en best wel triest. Ik ben samen met 3 andere poezen uit ons huis in Merksem weggehaald. Maar dit vond ik helemaal niet erg. Ik was zelfs opgelucht. Het was daar vies en er werd niet zo goed voor ons gezorgd. Het was gewoon beter dat we daar weg waren.

We werden naar de dierenarts gebracht om gesteriliseerd te worden. Maar dat draaide even anders uit. Ik had een geheim.... Ik was zwanger! Je gelooft het misschien niet maar niemand had het gemerkt. Ik heb mijn best gedaan om dit te verstoppen.

En nu? Lekker uitrusten bij een gastgezin en in alle rust bevallen. En maar net op tijd. Ik was er nog maar een paar dagen en het was zo ver. Helaas zijn al mijn kittens gestorven.

Mijn moedergevoel is eigenlijk nooit weggegaan. Er zat nog een ander kleintje in het opvanggezin die ik ben beginnen voeden en verzorgen. Alle kleintjes hier in huis zal ik goed verzorgen en beschermen. Als ik een piepje hoor, sta ik in no time erbij om te zien of ik kan helpen.

De andere volwassen katten hier zeggen me niet zoveel. Ik leef er wat naast en doe mijn eigen ding.

Het is tijd dat ik mezelf kan en mag zijn. Ik ben nu altijd bezorgd om de kleintjes. Heeeel soms laat ik mijn speelse kant zien. Maar eigenlijk ben ikzelf nog erg jong en hoor ik te genieten en te spelen.

En om met het beste te eindigen. Ik geniet echt van jullie mensen. Heerlijk die aaitjes en knuffels. Ohja... hondjes zijn voor mij ook geen probleem.