Mijn lieve Pookie, alle katjes die we opvangen zijn bijzonder, maar af en toe is er eentje extra bijzonder. Eentje die je net wat harder raakt, net wat meer in je hart kruipt en je liefde net wat harder nodig heeft. Zo eentje was jij. Je was doodsbang van mensen toen je bij ons toekwam, was nog nooit geknuffeld door mensenhanden, wist niet wat een veilige, warme thuis was. Je hebt ons in het begin serieus op de proef gesteld. We zagen je amper, je zat constant verstopt op je veilige plekje en wees elke toenaderingspoging af. We hebben meermaals met de handen in het haar gezeten en ons afgevraagd of het wel goed zou komen met jou. Het brak ons hart dat je zo bang was en ons niet durfde te vertrouwen. Weken ging het zo verder, tot je, aangemoedigd door onze eigen katjes, eindelijk beetje
bij beetje begon te ontdooien. Elke dag een klein stapje vooruit; eten in ons bijzijn, spelen met de andere katjes, voorzichtig kamer na kamer ontdekken, samen met ons spelen, kopjes geven. Toen ik je de eerste keer aaide schrok je je een ongeluk, maar na een paar keer spinde je al en nog even later had je de smaak te pakken. Het was geweldig om die angst uit je oogjes te zien verdwijnen en vervangen te zien worden door vertrouwen. Je bloeide open en haalde de schade van de eerste weken dubbel en dik in; knuffelen, kusjes geven, mee op bed slapen. Onze weg samen was niet altijd even makkelijk, maar het is het zo waard geweest als ik de transformatie zie die je ondergaan hebt. Je bent nu vertrokken naar je eigen huisje, maar je hebt ons allemaal geraakt en ons een paar belangrijke levenslessen geleerd over veerkracht, vertrouwen, liefde en geduld. Bedankt daarvoor, het was een voorrecht om je opvangmama te zijn.