Don zoekt een huisje

De nacht viel. De donkere vlekken smolten samen, terwijl Don troosteloos het schouwspel met zijn droevige oogjes volgde.
Zijn bekje deed pijn, hij kon de slaap niet vatten. Katjes tellen werkte al niet meer, daarom bracht hij de nacht gelaten door. De jaren op straat eiste zijn tol, de gure wind deed hem al niet zoveel meer.
Maar toen werd het langzaam licht.. en die dag zou alles voor hem veranderen.
Er kwam hulp uit onverwachtse hoek. Hij was gezien en werd gevangen...
Hij zag door de tralies van de kooi nog zijn laatste slaapplek en zijn hart maakte een klein sprongetje. Zou het leven gaan veranderen voor mij? Zou ik hier nooit meer naar terug moeten?
Hij voelde blijdschap, maar net zoals zijn buitenleven, kent elke onbekendheid een zeker gevaar.
Hij werd bekeken door grote handen. Een stem zei dat hij toch zeker al een jaar of 10 was. Hij had nog maar een paar tanden, maar deze waren helemaal niet goed!
Dat wist Don, want hij leefde al lang met een slecht gebit, maar zijn dappere hart negeerde de pijn.
Don mocht weer verhuizen.
Hij kwam bij Zwerfkat in Nood/ Villa Vagebond... daar werd de pijn heel snel bij hem weggehaald. De zere tanden gingen eruit, Don mocht eindelijk de pijnloosheid van het leven gaan ervaren.
Alhoewel...
De lichamelijke pijn was weg, maar Don begreep zijn nieuwe omgeving niet zo goed.
Het was er warm, dat was een feit. Er was eten, dat kon hij niet ontkennen. De mensen waren goed voor hem, dat kon hij beamen.
Maar een soort eenzaamheid overviel hem. Zijn hart was omheind door een hekje. Een hekje waar je niet zomaar doorheen mocht.
Er waren zoveel katten, er was zoveel leven in het asiel. Het was teveel.
Hij zocht een mooi plekje in de kast, dat werd zijn hutje. Daar woont Don nu.

'Niet te gehaast, benader mij met rustige stapjes,' fluistert hij, wanneer er een hand te snel wordt uitgestoken. 'Kom bij me zitten en praat met me, dat vind ik zo fijn. Dan voel ik de lente in mijn hart. Wat bevroren is, wordt zacht, het begint te stromen.
Neem je tijd, dan lossen mijn spanningen zachtjes op. Jouw warmte geeft mij de warmte die ik zo koester, zo hard nodig heb.'
Vervolgens deelt Don kopjes uit, dan voelt hij zich even vrij.
Daarna sluipt hij weer in zijn hutje, wachtend op die ene die alleen maar voor hem komt. Die hem wil veroveren, wil koesteren, voor altijd in zijn hart wil kruipen.
Ben jij die persoon voor hem? Zo ja, dan geef jij Don de wereld, de wereld die hij ontzettend hard nodig heeft...
Wie?