We leefden op een parkeerterrein van een restaurant. We hoefden onze auto niet te parkeren, wij konden lopend naar het restaurant. Pro deo hapjes die ons prima smaakten. Met we bedoelde ik Fabian en ik. Hij was gewoon een goede vriend, een jong dartelend ding.
Maar de horeca sloot en we konden niet meer aanschuiven.
Gelukkig was er nog een lieve meneer die ons altijd heeft geholpen. Hij had oog voor ons en gaf ons dagelijks de nodige vitamientjes.
Het restaurant was niet enkel gesloten voor publiek, we kregen te horen dat we in de toekomst ook niet meer welkom waren. Of we wilden 'verhuizen'.
De lieve meneer vond ons sneu en besloot onderdak voor ons te zoeken. Dus nu zijn we hier! Nu zijn we niet meer zielig.
Fabian kom ik zo af en toe nog eens tegen op de gang, maar we gaan nu ieder onze eigen weg. Hij rent van hot naar her en amuseert zich zichtbaar.
Ik ben van de knuffel. Gek op jullie tweebeners. Gretig laat ik alle aaitjes toe en prrrr prrrr, zelf ben ik ook gul in het uitdelen van kusjes en kopjes.
Ik heb me hier wat plekjes uitgezocht. Een zachte mand waar ik zalig in kan wegsoezen, de dagelijkse wandelingen op de gang houden me in conditie en af en toe beetje spelen met een eeuwig rondrennend muisje. Die slaapt dus nooit, knap hoor.
Ik ben een makkelijke meid. Geen hoge eisen, ben altijd tevree, zeker als we samen klef kunnen doen. Andere katten geen probleem, ben een heel zen meisje.
Goed, iemand een huis waar de keuken altijd open is? Een kusje van mij. Liesje, 5 jaar x