'Het kleinste katje is een meesterwerk'. Dat heeft Leonardo da Vinci gezegd, niet ik hoor, maar het is absoluut van toepassing op mij. Moeder natuur heeft van mij namelijk een beeldig schilderijtje gemaakt; een roomwit vachtje met een spatje zwart, een veegje rood, een toefje grijs en prachtige groene ogen in een allerschattigst snoetje. Ja, ik zou niet misstaan in een museum. Hoewel, dat zou me veel te saai zijn, ik wil namelijk maar 1 ding; spelen! Ik ben de kleinste thuis, mijn 2 broertjes zijn een stuk groter en zwaarder, maar ik sta serieus mijn mannetje, euh, vrouwtje. Samen razen we door het huis, onderzoeken elk hoekje, klimmen om ter hoogst op de krabpaal en spelen we onvermoeibaar met alles wat we tegenkomen. Als ik uitgespeeld ben, geniet ik van aaitjes,op voorwaarde dat je wel eerst even mijn vertrouwen wint. Ik ben momenteel namelijk nog een beetje onzeker en verlegen, maar niks dat spelen en lieve woordjes niet kunnen oplossen. Voor je het adoptieformulier invult, is er nog 1 dingetje dat je over mij moet weten; ik knor en snif geregeld. Het is een beetje een mysterie wat dit veroorzaakt, want ik ben door de dierenarts helemaal gezond verklaard. Ik heb daar zelf ook helemaal geen last van, maar met mijn knorconcerten in huis ga je wel soms denken dat je een biggetje geadopteerd hebt...Volgens mijn opvangmama maakt het me trouwens alleen maar schattiger dan ik toch al ben, en wie ben ik om haar tegen te spreken? Zie jij een knorrend meesterwerkje in huis helemaal zitten?
Vul dan snel het adoptieformulier in en hopelijk tot gauw!

liefs Sue