Niet gemist, ik liep verloren, zonder vangnet, ik wist het even niet meer...
Maar ik werd opgemerkt,opgetild, niet beseffende dat mijn nieuwe avontuur die dag begon. Ik vond alles op dat moment goed, want ik wilde deze situatie niet meer. De onzekerheid knaagde teveel, ik sliep er niet van. Ook mijn grommende buikje protesteerde bij de onthouding van voedsel. Nee, breng me maar ergens, als er maar voedsel en warmte is. Het is goed.
Ik ben hier, al een tijdje. Maar zoals zovele andere vrienden hier, komen we pas echt tot ons recht in een huisje voor onszelf.
Ik verberg mijn glooiende manen, mijn zachte blik zoekt de schaduw van de kast. Mijn rust, liefde, zachtheid en oprechtheid is alles wat mijn hele lichaam omvat. De beroemde kast heeft een goede functie. Zij zorgt voor onderdak voor hen, die stiltes zoeken in de drukte van het geroezemoes. Van de vele dribbelende pootjes. Ik heb geen enkel probleem met een soortgenootje, ze mogen zelfs in mijn kast, dan kunnen we stiekem smoezen.
Ik vind zelfs kleine kinderen oke. Maar weet je? Ik zit in een kattenasiel waar het enorm druk is, waar absoluut liefde heerst en heel veel zorg voor ons allemaal, maar dit is tijdelijk. En ik ben geen dominant typje, mijn bescheidenheid siert mijn hart. Ik hou van knuffelen, aandacht, maar ik zal deze nooit opeisen. De kast is ideaal...
Mijn laatste avontuur start op het moment, dat jij mij in jouw armen neemt.

Een superlieve schuchtere kater. Hij verstopt zich nog vaak, maar als je hem wil begroeten komt hij meteen naar je toe.