Vroeger was ik in mijn eentje gaan kamperen in de Ardennen. Geen vet plan natuurlijk, moet je niet doen. Als kleuterjongen ben ik natuurlijk eigenwijs, maar ze hadden me geen proviand meegegeven op mijn trip. Ik had geen laarzen aan, geen rekening gehouden met modder en ik had geen flauw idee waar ik me bevond. De camping was verlaten, niemand in de buurt. Heb nog "Miauw" geroepen, maar daar kwam ik niet ver mee. Ik ging ergens op een boomstronk wat zitten kniezen, duimen draaien, plannen bedenken. Ik was zo zielig.
Maar ineens kwam er een lieve mevrouw met een mandje op me af. Zo zo, die is wat van plan, jippie! Ja hoor, ik mocht mee. Ik heb haar heel veel kusjes gegeven, ik was zo opgelucht. Piewww.
Ik vond het meteen gezellig bij mijn opvangmama. Nadat mijn buikje vol en rond was, mocht ik kennismaken met de rest van de bende. Zo leuk al die andere katjes, zaaalig. In de Ardennen had ik enkel vlinders om mee te spelen. We zijn een partijtje voetbal gaan spelen, worstelen, boomklimmen, tussendoor met al het mensenvolk knuffelen. Ik ben een gelukkig katje.
Maar het is en blijft een logeerpartij, dus ik zoek mijn definitieve huis. Een huis met lieve mensen, graag een speelkameraadje erbij en dan is mijn geluk compleet en zal ik nooooit meer op avontuur gaan. Geef Expeditie Robinson maar aan een ander, zonder eten is het leven kei erg. Ik werk alles in een recordtempo naar binnen, en ja, ik kan er ook van genieten.
Ik heb nu echt zin om jou te ontmoeten weet je dat? ik vind je nu al lief en wil bij je op schoot kruipen, rollen en zoet liggen.