Hallo lieve mensen

De opvangmama van Fanny hier aan het woord. Normaal laat ik onze opvangertjes zelf aan het woord om hun verhaal te doen maar onze knappe snoet heeft het wat moeilijk om te communiceren met de mens, zelfs met andere katjes gaat het soms wat moeilijk.

Half september kwam Fanny met haar kroost van zo’n 4 weekjes oud bij ons binnen. Ze werden gevonden in een caravan op een verlaten camping. Echter op het moment dat de kleintjes gevonden werden was mama nergens te bespeuren. Er werd een vangkooi gezet met het dekentje in waar haar kleintjes in gevonden werden en gelukkig kwam mama enkele tijd later de kooi ingelopen. Het hele gezinnetje werd bij ons gebracht waar een lekker donzige bench voor hen klaarstond. Echter bij het overzetten in de bench merkten we meteen op dat er met mama wat mis was. Ze liet haar hele achterkant hangen en kroop meteen weg in het verste hoekje. Dit mochten we zo niet laten dus dat werd meteen een ritje naar de dierenarts. We dachten op het eerste zicht dat ze was aangereden maar vonden geen enkele andere verwondingen. Bij de dierenarts zagen we meteen dat het niet ok was en werd een rx genomen. We moesten even slikken. Fanny’s staart was gebroken maar wel op een hele rare, nare plek namelijk helemaal bovenaan tegen de wervel aan. Dit moest haar een helse pijn geven en dat terwijl ze 4 kleintjes moest groot brengen. Een aanrijding zonder verder verwondingen ? Neen wij vrezen dat Fanny iets veel erger heeft meegemaakt. Een staart breekt niet zomaar op die plek. Het lijkt eerder of ze een hevige snok aan haar staart heeft gehad… mishandeling? We zullen het nooit weten. We weten echter wel dat Fanny haar vertrouwen in de mens ver zoek is wat de mishandeling alleen maar meer bevestigd.

Ze kreeg meteen pijnstilling en we maakten alvast een afspraak voor staartamputatie. Deze operatie zou haar deels helpen om de pijn te verminderen want volledige amputatie was een no-go. De kans om zenuwen te raken ter hoogte van de rug was veel te groot wat tot verlamming zou kunnen lijden.

Arm meisje, wat is jou toch overkomen? Terug thuis werd het ook meteen duidelijk dat Fanny door de pijn het erg moeilijk had om goed voor haar kroost te zorgen. 4 hard wriemelende kindjes die over haar kropen, drinken, en om liefde vragen… de wanhoop stond in haar ogen. Dus gingen we aan de slag met af en toe een flesje voor hen zodat mama wat kon recupereren. De kindjes groeiden goed en vonden ondertussen allemaal een fijne thuis.

De staartamputatie werd ook gedaan en we merkten dat het stilletjes aan wat beter met Fanny ging. Ze ging steeds meer rechtop lopen en sprong al eens op een krabpaal. Ze bleef ons echter niet leuk vinden en er ging heel wat gegrom en geblaas mee gepaard. We probeerden voorzichtig contact met haar te maken maar ze bleef ons bang aankijken. Iedere beweging met een hand werd nauwlettend in de gaten gehouden. En zo werd het ons meer en meer duidelijk dat Fanny geen fijne ervaring met de mens heeft gehad. Maar opgeven staat niet in ons opvangboekje. Moeilijk gaat ook en geduld is een schone zaak zeggen ze. En sinds een maand of 2 zien we Fanny hele kleine stapjes vooruit zetten. Ze krijgt heel voorzichtig weer wat vertrouwen in de mens…voorlopig echter alleen in de opvangmama die voor haar eten zorgt 😊 de opvangmama die haar heeft lastig gevallen met ritjes naar de dierenarts en het geven van de medicatie…die blijft ze voorlopig nog met argusogen volgen. Die vindt ze nog steeds geen toffe 😊

Maar wij zijn gewoon heel blij met elk klein stapje vooruit. Zelfs een dag met een paar stapjes achteruit vinden wij niet erg. We zien dat ze wil en dat is het belangrijkste.

De laatste tijd is ons ook opgevallen dat te veel drukte van de andere katjes rondom haar er ook voor zorgen dat ze wat onzeker is en ze zich wegstopt. Een plekje in de hoogte zorgt er voor dat ze zich veiliger voelt en ze van op een afstandje alles kan zien.

We zijn nu zover gekomen dat wanneer ik, the good opvangmama 😊 in de poezenkamer kom , ze spontaan rechtstaat en naar me komt toegelopen. Weliswaar telkens met een blaas of grommetje maar ook gevolgd door een knipoog naar mij en heel af en toe ook wat gesnuffel aan mijn benen terwijl ik de etenspotjes vul. Dan gaat ze op zo’n half metertje van mij zitten wachten tot ik het potje neerzet, weer even een blaasje en dan gaat eten. Ons geduld wordt beloond…met hele kleine stapjes in de goede richting. Fanny wil vertrouwen , hoe moeilijk ook.

Ik zou nog heel wat meer kunnen schrijven over onze Fanny maar dan gaat het een boek worden vrees ik. We willen gewoon graag meegeven dat wie het nieuwe baasje van Fanny wil worden zich heel erg bewust moet zijn dat het een lang en hobbelig parcours zal worden om het vertrouwen van dit mooie meisje te winnen. Maar wij weten dat er zulke mensen bestaan. Mensen met engelengeduld voor zulke speciale katjes. Mensen die er niet 100% voor gaan maar 1000% alles gaan geven om Fanny een mooiet toekomst te geven. Ze bestaan !

Voor ons mooie meisje gaan we dus op zoek naar dat ene speciale plekje. En vooral een rustig plekje. Geen andere katjes, geen kindjes. We zijn streng maar Fanny komt op de 1ste plaats. Voor haar denken we dat ofwel een alleenstaand iemand of een koppel zonder kinderwens een goed plekje zou zijn en die bewust voor haar kiezen met haar erg gevuld rugzakje. Mensen die haar een veilig plekje in hun huis en hart willen geven en helemaal niets van haar verwachten maar haar alle tijd willen geven die Fanny nodig heeft.

Ben jij zo iemand? Voel jij bij het lezen van Fanny’s verhaal, ja die persoon ben ik en wil ik graag zijn ? Stuur dan zeker een mailtje naar kattenbemiddeling en dan spreken we een keertje af en kunnen we samen kijken of jij Fanny haar welverdiende mooie toekomst kan geven.

Liefs van the good and the bad opvangmama’s van Fanny 😊