Ik ga meteen to the point komen, is beter denk ik.
Kent iemand Bob Ross? Die schilder met die zachte stem die zo heel lief fluistert en praat terwijl ie bergen tekent, wolken, water en bomen en zo? Nou, die zoek ik!
Je hoeft van mij niet te schilderen, je mag ook pottenbakken of breien. Het gaat mij om die stem, zo'n zachte helende stem. Daar word ik vrolijk van. Daar krijg ik zelfvertrouwen van, heb ik nodig.
Pas op, ik heb al vorderingen gemaakt, maar dat is een proces, net als schilderen.. We willen het ideale plaatje in ons hoofd meteen op papier zien. Maar dat gaat niet. In mijn hoofd zou ik ook meteen jullie mensen vertrouwen, maar dat is een proces. Je moet leren toelaten, durven, fouten maken om te kunnen doorgaan. Het is een ontwikkeling van vallen en opstaan, het ontdekken van nieuwe dingen en dat kan best eng zijn. Ik maak hele grote stappen, zo heb ik al veel meer vertrouwen in jullie mensen en ben ik een heel moedig meisje! Ook als de grote woef langs me loopt blijf ik gewoon zitten want ondertussen weer ik dat ie me niets doet. Mensenhanden vind ik nog wat eng dus daar heb ik zeker nog tijd in nodig. Mijn vertrouwen groeit elke dag, als ik jouw zachte zalvende stem hoor... Helpt allemaal!
Ik zou graag mijn proces met jou verder zetten, grote kinderen geen bezwaar, een andere kat en hond ook geen bezwaar. Maar die laatste 2 moet niet de baas willen spelen, want dan stop ik met schilderen.
Nou, ik ben een lief en mooi meisje van 1,5 jaartje jong. Ik ga het nog ver schoppen, zeker weten. Wel met jou, enkel met jou...
Een zwaai, zwaai en handkusje van mij, Bo