Op een regenachtige dag ergens in mei, was ik er helemaal klaar mee. Klaar met het zwerversbestaan. Mijn kinderen werden al kleuters en ik gunde hen meer dan continu te moeten schuilen. Het weer werd alsmaar beroerder, we probeerden ons te drogen tussen twee schuttingen en een garage, maar dat was een beetje stom. De regen kletterde zo op onze smoeltjes.
Er was storm voorspelt, dus ik begon een beetje hopeloos te kijken naar de mensen die ons zagen liggen. Gelukkig heb ik een lief smoeltje, dus de aanpak werd succesvol beantwoord. Eén van mijn kinderen begon het op een lopen te zetten en dook zo de afvoerbuis in. Tjonge jonge, dat moederhart van mij ging tekeer joh!
Gelukkig werd hij door lieve mensenhanden bevrijd en konden we samen aan een nieuw hoofdstuk beginnen.
De warmte en liefde op ons logeeradres was overweldigend. Wat voelde ik een dankbaarheid over me heenkomen.
Uiteraard zou ik binnenkort ook wel wat bezoek willen ontvangen... echt wel.
Ik hou van het buitenleven, maar niet meer zoals toen. Dat is passé, done that, nooit meer.
Een binnenleven in combi met wat uitstapjes, gewoon voor de fun, dat lijkt me wel een dingetje.
Ik ben dol op knuffelen en aaitjes over mijn koppetje, je krijgt er een lieve kopstoot tegen je benen voor terug. Gelijk oversteken.
Ben niet zo van de drukte, geen rennende mensenkleuters voor mij, die zijn me te impulsief.
Andere katten word ik ook niet vrolijk van, dan ga ik mopperen en sjagerijnig doen.
Nee, gewoon mensen om me heen, grote kinderen ook geen probleem. Af en toe eens buiten een frisse neus halen en je hebt me helemaal mee.
Easy.
Dus, doen we? Mailen?
Knuffel van mij, Snoezie