Quinoa

Ik was broodmager, mijn buikje rammelde ongeduldig, terwijl ik hoopvol op zoek ging naar wat eetbaars. Mijn lange manen glansden niet meer, die hingen er maar droevig bij.
Ik kon schuilen onder een portiek, tevens een plek waar ik me graag liet zien, want misschien zag iemand mij?
Ik keek om me heen en volgde elke beweging van passerende mensen. Tot ik werd opgemerkt, plots.Ja? Ja? Mag ik mee? Toe?
Het duurde eventjes en toen stopte er een auto. Een zachte stem riep mij toe en ik werd opgetild en verplaatst. "Het is gelukt" fluisterde ik zacht.
Tijdens de opvang deed ik me tegoed aan de lekkerste hapjes. Gulzig knikte ik goedkeurend en schoof de hele boel hoppa, zo naar binnen.
Ik begon weer te stralen, mijn manen sprongen speels omhoog en konden weer meedeinen op mijn voetstapjes.
Ik volg mijn opvangmama op de voet, ik schuur langs hun benen met opgeheven staart. Prr, prrr.. kom knuffelen, krijg je ook van mij. Mijn hart maakt telkens weer een sprongetje als ik de mensen zie. ik zou nooit detective kunnen worden. Als ik mensen moest schaduwen hoeven ze niet eens achterom te kijken, wetende dat ze achtervolgt worden. Ik loop wel voorop.
Na een lekkere aaisessie, zoek ik een zacht hoekje van de bank en komt dromenland mij halen.
Mijn nieuwsgierige neus toont ook een heel ondeugend kantje van mij. Ik ga op inspectie in kasten, ik doorzoek de koelkast, eigenlijk zit er wel een kleine Sherlock in mij ;-)
Oja , nog 1 dingetje... een buitenren zou ik nog leuker vinden!!
Mijn naam is dus Quinoa, 2 jaar, speels, lief, adorerend en zo de moeite ! Doeiiii