Romeo

Ik werd gepest, getreiterd door jonge tweebeners. Ik werd verjaagd als
een soort onbeduidend ding. Ik rende steeds weg op zoek naar een
schuilplek. Mijn hartje begreep het niet. Wat heb ik misdaan? Heb ik
iemand pijn gedaan? Nee. Of gewoon omdat ik besta?
Ik had jeuk van de vlooien en trok mijn haren uit, en dat, terwijl ik
argwanend om me heen keek. In een vluchtmodus, voor geval er iemand om
de hoek kwam.
Zo was mijn leven een tijdlang. Maar er was een soort van engel op
aarde. Ze kalmeerde me en streek over mijn hoofdje.
Ze fluisterde dat ik met haar meekon. Er zou mij niets meer gebeuren.
Haar stem was kalmerend. Ik liet me optillen en ik ging met haar mee.
Ik kon op adem komen, mijn hartje herstelde. Ik heb het vertrouwen in de
mens nooit opgegeven, ik bloeide weer open...
Ze bracht me daarna naar Zwerfkat in Nood. Ik mocht in het kattencafé
verblijven omdat ik zo ontzettend lief was. Je wil niet weten hoe goed
dat voelt! Zoveel liefde en warmte! Mijn ogen stralen weer, mijn speels
kantje komt weer naar boven!
Ik krijg zo vaak een aai over mijn bol en dan wordt er zachtjes
gefluisterd: "Jij bent een lieve jongen Romeo".
In het café is iedereen lief, mag ik helemaal mezelf zijn.
Ik speel met de kindjes, ik kan acrobatische toeren uithalen, ik geniet
van op schootje zitten. Ik voel me gelukkig. Maar nog gelukkiger als ik
aan het einde van mijn zoektocht mag komen.
Een plek waar ik oud mag worden in alle liefde en veiligheid...
Ik kan alleen, ik kan met katten, ik kan met kindje,s ik ben eigenlijk
heel makkelijk....
Liefs van mij x