Mijn moeder was een hippie poes. Ze had altijd bloemetjes in haar vachtje en werd helemaal zen van
valeriaanzakjes en kattenkruid. Liefde en vrede waren voor haar heel belangrijk. Ze zei altijd tegen mij
“Sammy, wees lief voor alle katten want ze zijn allemaal gelijk of ze nu een zwart, wit, rood, langharig of
kortharig vachtje hebben”. Ik heb dat goed in mijn oortjes geknoopt.
Toen ik groot genoeg was, ben ik uit huis gegaan. Ik heb in het bos gezworven en vertelde daar de
katten hoe belangrijk vrede op aarde was. Ze lachten mij uit en vonden mij stom. Ik heb zelfs moeten
vechten met katten en ben toen besmet met FIV, zal je altijd zien.
Vervolgens ben ik in een asiel terecht gekomen. Sommige katten vonden mij een watje en gingen voor
het kattenluikje staan zodat ik niet naar binnen kon. Ik wilde niet meer vechten dus zat altijd in de
buitenren. Eigenlijk best triest als ik er nu op terugkijk.
Gelukkig ben ik overgenomen door Buddy Kat en ben ik in een gastgezin terecht gekomen. Hier kan ik
eindelijk mijzelf zijn. Van het eten en de aaitjes geniet ik erg. De kat des huizes probeer ik te overtuigen
dat vrede op aarde en lief zijn voor elkaar het allerbelangrijkste is maar hij wilt er nog niet aan. Ik blijf
het toch proberen.
Ik heb ook al kennis gemaakt met de dierenarts, die vond mij een hele brave. Dat vond ik heel fijn om te
horen, ik voelde mij gezien. Ik heb nog geprobeerd met hem een babbeltje te maken over hoe hij
tegenover vrede stond maar daar had hij helaas geen tijd voor.
En nu mag ik mijn eigen huisje zoeken. Ik heb een paar bescheiden wensen. Ik kom het beste tot mijn
recht in een rustig huisje, niet te veel drukte want dan lukt het mij niet om zen te zijn. Een frisse neus
halen op een balkon of een kattenren zou ik heel fijn vinden maar is geen must. Een (katten)vriendje of
vriendinnetje zou ik erg gezellig vinden zolang hij of zij maar hetzelfde in het leven staat als ik. En alsjeblieft geen hond, die vind ik eng brrrrrr.
Tot snel!
Sammy (de pacifist)