Baasje gezocht

Beste dagboek,

Lotte: Lotte hier. Leda: Hé en ik dan! 

Lotte: Ja ja, Leda zit hier ook naast me. Ze zit stiekem mee te gluren wat ik hier allemaal neer-poot. Goh, wat was me dat een heuse reis! 

Leda: Ja, zo lang hebben we niet meer in de draagmand moeten zitten sinds onze opvangmama ons kwam ophalen. 

Lotte: Klopt en wat hebben we het daar altijd fijn gehad met onze vriendjes. 

Leda: Echt wel! Maar aan alle leuke dingen komt een eind. Helaas. 

Lotte: Dus…we sprongen vol enthousiasme in de mand en gingen op weg. 

Leda: Naar ons eigen “voor-altijd-huisje” in euh…hoe noemde die vreemde plek ook al weer, Lotte? 

Lotte: Het was iets met een beer. *denk denk denk* Ja, nu weet ik het weer. Beringen! 

Leda: Juist! Gelukkig dat ik jou nog heb om die dingetjes allemaal te onthouden. 

Lotte: Wat zou je inderdaad toch moeten doen zo zonder mij? Maar goed, we gingen samen met onze mama op weg voor een lange rit van bijna 2 uur! 

Leda: Pfoe!  Zoveel onbekende geuren toen we uit de auto kwamen! 

Lotte: Ja, onze neusjes hadden heel wat snuffelwerk op weg naar ons nieuw huisje. 

Binnen was het nog vreemder! Leda: Het was een deur die open ging als je op een knopje duwde. En plots…ging dat precies omhoog. Echt heel raar!

 Lotte: Ik vond het ook maar een raar gevoel in mijn buikje. Leda: Ik hoorde ook wat rinkelen. Ik denk dat het euhm… ”sleutels” waren? We werden naar binnen gedragen en gingen door een gangetje. 

Lotte: Onze mama zette de mand neer en kwam even lekker bij ons zitten. We keken haar toch maar aan met grote oogjes, want zeg nu zelf…wat een avontuur voor zo 2 kleine siepies?! 

Leda: Je hebt helemaal gelijk, zus! Maar goed, tot hier waren we al geraakt. Dan kwam het écht enge gedeelte pas…het deurtje van de draagmand werd open gezet en onze mama ging op de bank zitten. 

Lotte: Ik denk dat ze dat hier wel een zetel noemen he, Leda. Leda: Ja goed, de zetel dan. Pietje precies! 

Lotte: We hebben nog eventjes discussie gehad wie als eerste een pootje uit de mand zou zetten. Leda durfde niet zo goed dus ben ik maar eerst gegaan. Eventjes diep ingeademd en hup, daar ging ik! Snel de gang in en me verstoppen in de vestiaire. 

Leda: Daarna ben ik ook uit het mandje gekomen, maar ik heb me verstopt achter de tv kast. Lekker warm bij de verwarming. Niet onlogisch dat ik mijn plekje niet meer wou verlaten he. 

Lotte: Ik ben na enkele uren toch op verkenning gegaan en heb me dan een tijdje verstopt onder het grote bed. 

Leda: Een tijdje noem jij dat? Toen ik na middernacht eindelijk op verkenning durfde gaan, vond ik je daar. Je bent gewoon niet meer van onder het bed gekomen. Lotte: Sssshhhtt Leda, moet je dat nu verklappen? Ik…vond het gewoon allemaal een beetje eng. 

Leda: Ik weet het zus, ik vond het ook eng maar we hebben onze angst al dadelijk op de proef gesteld. 

Lotte: Onder het motto: “samen sterk” zijn we op het bed gesprongen. Eventjes aan ons nieuw personeel gaan snuffelen. 

Leda: Beetje in d’r oren kriebelen met onze snorharen haha. 

Lotte: We hebben er zelfs nog een schepje bovenop gedaan.

Leda: We zijn gewoon over haar heen gelopen. Ok niet helemaal, maar we hebben toch even onze pootjes op de arm gezet en op de buik. 

Lotte: Eigenlijk durven wij toch nogal he Leda. Hierna zijn we toch maar van het bed gesprongen en zijn we de andere kamers gaan verkennen.. Enkele uren later zijn we nog eens op het bed gesprongen. 

Leda: Ja, we waren een klein beetje zeer nieuwsgierig eigenlijk… 

Lotte: Toen het stilaan terug licht werd, hebben we beiden onze veilige plekjes terug opgezocht. Lekker slapen om de komende nacht opnieuw vol energie op verkenning te kunnen gaan.

 

Beste dagboek,

Leda: Ik begin de omgeving stilletjes aan te kennen, maar ik blijf het toch maar eng vinden. Lotte kan precies beter om met de verandering. Kan je dat geloven? Lotte en verandering! Eerlijk gezegd, mis ik mijn mama en mijn vriendjes. Ik roep ’s nachts op hen, maar dan besef ik dat ze hier niet zijn. 

Lotte: Kop op zus, dat komt wel goed. Je zal wel zien dat het hier zo slecht helemaal niet is. Kijk maar eens rond. Elke dag lekker vleesje, steeds brokjes en water ter beschikking, propere kattenbakken. Niet één, niet twee maar zelfs drie bakken. Helemaal voor ons alleen! En dan heb ik nog niet gesproken over al dat speelgoed en ons kattenpaleis! 

Leda: Ons…kattenpaleis? 

Lotte: Ja, die 2 grote krabpalen die vooraan staan. Je moet echt eens bovenin gaan liggen. Kan je lekker rondkijken en de hele ruimte bestuderen. Die kleine krabpaal op de slaapkamer ligt eigenlijk ook best goed. Ik heb er al eens een uur lang in gelegen, terwijl onze nieuwe mama al in bed lag met een boek.

Leda: Heb je ook al eens in die hangmat gelegen die aan de verwarming hangt? Dat ziet er ook heerlijk uit! Lotte: Nee, dat durf ik nog niet goed. Trouwens, jij hoort de durfal te zijn he Leda, niet ik. 

Leda: Hé zag jij dat ook voorbij vliegen? Lotte: Wat? 

Leda: Kijk, daar is het weer. Wat ziet die “veer” er leuk uit, lekker pluizig! *zoef*

 

Beste dagboek,

Lotte: We zijn nu zo’n 5 dagen verder en ik heb de beste ontdekking ooit gedaan vandaag! 

Leda: Ohja, wat dan? 

Lotte: Wel, als de dekens op het bed gewoon opzij liggen, dan komt ze nog terug. Als de dekens mooi toe gelegd worden, dan is het bed vrij om te veroveren. Dan spring ik op bed, wriemel wat met mijn snoet aan de rand van het dekbed en kruip dan snel onder de dekens. Heerlijk warm! Je moet er echt eens komen bijliggen. 

Leda: Ja, dat klinkt inderdaad zeer aangenaam. Misschien moet ik mijn vaste slaapplek toch maar eens verlaten.

 

Beste dagboek,

Leda: Zo zo, de tijd vliegt echt. We zijn hier intussen al bijna 2 weken. Kan je dat geloven?! Ik begin me ook stilaan goed te voelen. Elke nacht miauw ik minder en net als Lotte begin ik ook steeds meer en meer te eten.Nog even en dan onze mama zeggen dat we bourgondiërs geworden zijn haha. 

Lotte: Hé, je bent in ons kattenboek aan het schrijven zonder mij. Had je nu niet even kunnen wachten op mij? 

Leda: Sorry zus, wil je ook wat vertellen dan? 

Lotte: Ja, eigenlijk wel. Ik ben best trots op mezelf dat ik steeds vaker in de krabpaal durf liggen. Alleen mag onze mama niet bewegen want dat vind ik best nog eng. Dan vlieg ik als een torpedo terug onder het bed… Oh en nog iets, we durven intussen ook al aan haar handen en voeten snuffelen. Aanraken is nog veel te eng, maar we komen er wel. 

Leda: Stapje voor stapje. Gaan we weer lekker verstoppertje spelen achter de gordijnen? 

Lotte: Ja, kom we gaan!

 

Beste dagboek,

Lotte: WAT DOEN WIJ HET GEWOON S-U-P-E-R-G-O-E-D!!! 

Leda: Yay, vreugdedansje!

Lotte: We komen steeds vroeger en vroeger uit onze verstop-/en slaapplekjes tevoorschijn. We horen onze mama zeggen dat we goed eten en zo flink op de bak gaan. 

Leda: Vanaf het eerste moment he 

Lotte: Ja, uiteraard. We zijn wel goed opgevoed! We worden stilaan ook écht nieuwsgierig naar onze nieuwe mama. 

Leda: Zo gaan we op bed naast haar zitten en gewoon als een sfinx naar haar zitten kijken. 

Lotte: Of gaan we aan haar voeten snuffelen als ze in de zetel zit. 

Leda: En als we aan haar hand snuffelen, drukken we ons neusje tegen het topje van haar vinger aan. 

Lotte: Wanneer ze recht staat, ga ik ook niet meer zo snel meer lopen. Al kan ik dat van jou nog niet zeggen he Leda. 

Leda: Plagende zusterliefde zegt men dan… Nog even en dan ben ik even relax als jij, wacht maar af! Dan durf ik ook op de rand van de zetel te gaan liggen enzo. 

Lotte: Ik heb toch al iets gedaan dat jij niet durft! Ik ben al eens onder de dekens gekropen…terwijl onze mama…nog in bed lag! 

Leda: Waauuwww…  Weet je wat ik al gedaan heb? Je weet toch die knuffels die op de ladekast liggen op de slaapkamer? Die heb ik van de kast geduwd, recht in de wasmand. Hoppa! 

Lotte: Leda, jij bent echt zo’n bandiet!

 

Beste dagboek,

Lotte: Help! Wat ligt daar nu weer allemaal op de grond. Een zacht fleece dekentje, kleurrijke muisjes met veertjes, een vreemde kronkelbal met een kleiner balletje in, 

iets met ronde blauwe potjes. 

Leda: Mmm, Lotte kom eens. Die potjes ruiken wel heel lekker! Eens kijken wat er gebeurt als ik er tegen duw…Ooooh snoepjes! *njam njam njam* Ik moet zeggen dat ik dit leuker vind dan die snoepjestoren. Dat begrijp ik niet helemaal. Waarom mag ik die nu niet gewoon omver gooien en zo alle brokjes opeten? 

Lotte: Jij bent gewoon te ongeduldig en schuif eens een keertje op. Ik heb ook wel zin in lekkere snoepjes. Hoezo? Ze zijn al op?! 

Leda: Dag zus! *zoef* 

Lotte: Wacht maar tot ik je te pakken krijg! *zoef*

 

Beste dagboek,

Lotte: We hebben ons kattenboek eens een keertje herlezen. WAUW! Geef me de poot zus!  

Leda: Ongelooflijk dat we dat allemaal al gedaan hebben. Wie had dat ooit kunnen denken? 

Lotte: Ik alleszins niet en ik denk onze vorige en huidige mama ook niet. 

Leda: Misschien moeten we maar wat speeltjes bij de slaapkamerdeur achterlaten. 

Even laten zien dat we dit allemaal best fijn vinden en haar willen bedanken met een cadeautje.