In herinnering
| Volg ons op Facebook | |
|
|
Deze lieve katten zijn helaas gestorven tijdens de opvangperiode bij ons. Het doet altijd veel pijn en verdriet om deze dieren te verliezen. We dragen hun naam in ons hart, maar ze verdienen ook een eigen plekje op onze website. De stukjes zijn geschreven door de verzorgers van de overleden diertjes. Op deze manier kunnen ze afscheid nemen en voelt u de beleving vanuit hun kant.
In Herinnering tijdens opvang
2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 I 2013 I 2014 I 2015 I 2016
2020
2021
Babs
Petertje
Lars
Valor
Rust zacht, lieve Valor ❤
In april kwam Valor bij ons binnen. Haar oortjes zaten vol woekerende kanker, helaas al tot op het bot in haar schedel. We lieten haar toch opereren, in de wetenschap dat het niet levensreddend, maar enkel levensverlengend zou zijn. Drie maanden heeft ze extra gekregen, maanden vol liefde van ons allemaal...
Haar fijne, veilige plekje, de puppyren. Ondanks dat deze 24 uur per dag open stond, verkoos ze dit plekje boven alle andere plekjes.
Alle aaitjes, lekkere hapjes, iedereen was zo met haar begaan. Ze was zo mooi... van zwerfkatje van niemand, naar een prachtige dame, dankbaar en gelukkig. Ze spinde de sterren van de hemel als ze geknuffeld werd.
Ja...we wisten heel goed dat ze terminaal was en dat er plots een einde aan haar leven kon komen. Maar we gunden haar de laatste periode, niet op straat, maar op een plek waar ze geliefd was.
Ze heeft enorm genoten, maar nu was het over...we hebben haar rustig laten gaan, want pijn lijden is niet nodig.
We zijn heel dankbaar dat we Valor, dankzij jullie donaties, deze mooie tijd in alle liefde en zorg hebben kunnen geven.
Rust zacht, lief meisje, moedige strijder...voor altijd in ons hart ❤
Mees
Mus
Merel
Lieve kleine Merel,
Een paar weken geleden kwam je samen met je broer en zus binnen.
Bang kropen jullie tegen elkaar aan, in een hoekje van de Bench. Gelukkig ontdooide jullie snel en gingen op ontdekkingstocht.
Plots hield het vrij en onbezonnen spelen voor jou op, je werd ziek. Ook broer en zus werden ziek, maar zij bleven eten en spelen. Voor jou was dat te moeilijk. Je begon enorm af te vallen. Samen met de dierenarts hebben we alles uit de kast getrokken om jou weer op gang te krijgen. Eten wilde je niet, dat moest onder dwang. Spelen deed je nauwelijks, je was vooral erg moe. Toch zagen we je langzaam opknappen. Je kwam wat bij. Begon af en toe een hapje zelf te eten. Stapte zelfs van mijn schoot om wat hogerop te springen en rond te kijken.
Maar plots ging het toch helemaal mis. Je hield niets binnen. Reserve had je niet meer. Je kleine lichaam kon het niet meer aan.
Ik zag hoe zwaar je het had. Je had pijn. Je wilde nog vechten, maar je kon niet meer. Samen met de dierenarts besloten we dat het beter was je te laten gaan. Dit gevecht ging jij niet winnen.
Mereltje, ons klein fragiel vogeltje. We gaan je zo ontzettend missen!!
Spreid nu je kleine vleugeltjes en vlieg , vrij van zwakte en pijn.
Rust zacht kleintje, een laatste kusje op je kopje van je opvangmama.
Sara (20 jaar)
Dapper tot het einde
Vandaag heb ik afscheid genomen van Sara, onze hoogbejaarde opvangpoes. Ik wist dat ik snel afscheid van haar moest nemen, maar niet dat het vandaag zou zijn..
We hebben een half jaar samengewoond, een fractie van haar leven. Maar een hele belangrijke. Ze heeft eindelijk een binnenleven mogen leiden, een huis vol warmte, liefde en genegenheid.
Maar in haar fragiele lijfje woekerde een gemene tumor. Deze had een verwoestende werking, waardoor ze snel achteruit ging. Haar doordringende blik, haar felle ogen, haar eigen willetje heeft ze tot de laatste seconde behouden. Een ouwe taaie, een dappere strijder, een sterke madam. Ze zat normaal altijd op wacht, liefst midden op het looppad. Maar nu was er een lege plek. Ze lag liever op het tapijt, haar kracht nam af. En dan.. dan moet je een beslissing nemen.
We lieten de dierenarts bij ons thuis komen, zodat ze lekker kon blijven liggen.
Lukas, het blinde zorgenkind zit ook bij mij. Hij lag lekker op de warme snuggles, maar voor het eerst kwam hij uit de bench. Ik vond hem zittend naast Sara. Het ontroerde mij hevig, Zijn eerste uitstapje, maar geen gewone. Neen, hij kwam afscheid nemen van Sara.
Dan druppelen de tranen over de wangen... Sara mocht haar strijd opgeven en Lukas nam het stokje over.
Rust zacht Sara. Saartje, liefje. In de andere wereld vind je vast wel een plekje waar je op wacht kan zitten. Misschien kun je daar de nieuwkomers verwelkomen en geef je hen jouw oude wijze raad.
Dag schat x
Jouw opvangmama
Maya (6 weken)
Lieve Maya, je bent een sterretje geworden...
Je bent maar heel kort bij mij geweest, op 18 mei heb ik je samen met je zus en 2 broertjes opgehaald. Wat was jij een dondersteen. Je speelde erop los, vond alles leuk en wilde heel graag bij mij zijn.
Na 10 dagen begon je je niet lekker te voelen, eerst had je hoge koorts, daarna had je ondertemperatuur. Je wilde niet meer eten, niet spelen en wilde het liefst alleen maar bij mij liggen, geaaid worden en slapen.
Na onderzoek bij de dierenarts bleek dat je Parvo had. De dierenarts heeft direct actie ondernomen en jou en je familie alle kansen gegeven die ze je maar konden geven. Helaas ging het na een aantal dagen steeds slechter met je. Ik kon je niet overhalen om je eten af te slikken en je vermagerde erg. Ondanks alle dingen waar ik je toe moest dwingen, eten, vieze antibiotica en nog veel meer, bleef je het schatje dat je was.
Je bent weer opgenomen bij de dierenarts, omdat zij je betere zorg konden bieden dan dat ik kon. Ze hebben je zorg en eten gegeven en de volgende dag heb je zelfs zelf weer wat gegeten. Je hing ondersteboven in de kooi, omdat je het er niet mee eens was dat je er niet uit mocht. Toen de dierenarts een half uurtje later bij je ging kijken, lag je levenloos in de kooi en had het virus het van je gewonnen. Ik heb geen afscheid van je kunnen nemen en ben daarom blij dat ik, voordat ik je heb overgedragen aan de dierenarts, nog even lekker met je in het zonnetje heb gezeten, je heb geaaid, geknuffeld en gekust.
Meisje, wat heb jij gestreden en wat word je gemist.
XXX
Jouw opvangmama, Amanda
Minnie (4 dagen oud)
Matte
Matte is een sterretje geworden, eigenlijk een magagrote ster die nu aan de hemel fonkelt. Straal maar jongen en vul ons zware hart met licht en warmte.
Die knijpende hand rond mijn hart is er weer, een hatelijk gevoel. Het leven is niet fair. Waarom jij? Waarom mijn speciale kereltje, dat altijd zo moedig streed.
We hebben samen moeilijke waters doorvaren. We hebben strijd na strijd gestreden. Maar deze strijd was niet te winnen. Je hebt al eens de grote C verslaan, 3 jaar geleden. Maar dit keer was er geen ontkomen aan. Dit keer sloeg de grote C genadeloos toe. Van de eens zo forse kater van 9 kilo, bleef nog niet de helft over.
Hoe moet het hier nu verder jongen?
Hoe neem je afscheid van zó een uniek kereltje?
Bij het ontwaken geen Matte die weer maar eens mijn hoofdkussen veroverd heeft. Een eigen kussen was niet leuk, dat van mama ligt veeeel beter.
Geen Matte die komt kusjes geven. Kopjes tegen mijn wang en neus, wat steevast eindigde met een knabbel in mijn neus. En dan kwamen de vragende oogjes en piepje om je lekkere hapje.
Elk moment van de dag zal er iets zijn wat aan jou doet denken, alles was hier afgestemd op jou.
Voor het slapen gaan elke dag hetzelfde ritueel, dat had je nodig. En zeker de babydoekjes niet vergeten, je poepje moest toch netjes zijn.
Wie gaat er nu de steun en toeverlaat zijn van de bangerikjes?
Bij wie gaat ons schuwe Ventje nu in de pootjes liggen?
Tegen wie moet Pelle aankruipen als hij troost nodig heeft?
Achter wie moet Akke nu aantrippelen?
Wie houdt Merrit gezelschap boven op haar fort?
Wie pikt nu Lucy haar kussen in?
Je zal hier enorm gemist worden.
Niet alleen hier. Je veroverde immers het hart van ieder met wie je kennis maakte.
Je vriendjes zijn alvast de draad even kwijt. Ventje treurt om zijn beste maatje. Gisteren middag nog in mekaars pootjes....
9 jaar geleden kwam je bij ons in opvang. Erg mager en erg ziek. Je kon niet zelf eten, niet op je pootjes staan. Alles moest je weer leren. Je had een hele waslijst aan problemen, teveel om op te noemen.
Je bleek zeker 4 maanden te zijn en woog amper een kilo. Een jasje gevuld met knookjes.
Je hersentjes hadden blijvende schade opgelopen. Dat gaf ernstige problemen waardoor je niet kon geplaatst worden. Alles werd hier afgestemd op jou. En met liefde werd dit gedaan jongen, je was het zo waard....
Gisteren avond maakten we ons laatste ritje samen. Met lood in het hart hebben we je rustig laten gaan. Je vertrouwde dierenarts had het ook erg moeilijk. Nog een vertrouwde aai over je kopje. Een kriebel achter je oortje, voor hij je de oversteek hielp maken.
Dank je lieve jongen, dat ik je mocht leren kennen.
Nu moet ik afscheid nemen, tranen vertroebelen mijn zicht. Maar weet je jongen, ik zeg geen vaarwel. Ik zeg tot ziens. Ooit zal ik je sabeltandje weer voelen tegen mijn wang....
Rust zacht lieverd. xxx
Silke
Lieve Silke
We nemen afscheid van jou, want jij gaat aan een nieuw avontuur beginnen.
We strelen je nog een laatste keer.
Een aai over je ribbetjes, een moeilijk leven onthuld.
We fluisteren je nog wat laatste woordjes toe, we hadden je zo graag eerder gekend.
We hadden je de wereld willen geven, maar een andere wereld heeft jou nu meegenomen.
Ze hebben jou nodig daar, want ze missen nog een lieflijk meisje.
Je draagt nu geen last meer op je knokige schoudertjes, je bent vrij...
Adem, ren, speel en geniet.
Dag Silke meisje ❤
Twan
We zijn stil
Twan is niet meer. Plots. Het liefje van Benthe. Hij is een sterretje geworden. De hemel boft met zo'n kanjer...
Twan werd op 5 december onverwachts bij ons binnengebracht.
Hij had een moeilijk verleden, ooit aangereden geweest waardoor hij zelfs even niet kon lopen. Dat doet er nu natuurlijk allemaal niet meer toe, want we zijn hem kwijt...
Twan was een heel bang katje. Zijn onzekere oogjes flitsten alle kanten op, wanneer we in zijn buurt kwamen. Maar ons asiel werd gaandeweg zijn veilige haven. Een plek waar hij tot rust kwam en onzichtbare wonden langzaam heelden.
Zijn hart had vele stormen doorstaan, dit stukje ongereptheid is puur gebleven, hij begon ook van ons mensen te houden. Echter.... er bloeide nog iets moois op.
Twan had het hart van Benthe geraakt en ze waren sindsdien onafscheidelijk. Af en toe konden we knuffelen met Twan, maar zijn grote liefde was toch echt Benthe.
Hij begon er steeds mooier uit te zien, een stralend smoeltje, gelukkige oogjes.
Donderdagochtend werd hij plots ziek, hij moest bij onze dierenarts blijven. Hij raakte uitgedroogd en alarmbellen gingen af. Hoe kan dat nou.
Vrijdag kwam het onheilspellende nieuws van onze dierenarts. Hij had nierfalen tot in het ergste kwadraat.
Al die maanden was er geen enkele indicatie, hij is zelfs enkele malen extra gecheckt vanwege zijn achtergrond. Maar nierfalen is een onzichtbare sluipmoordenaar. Dieren zijn taai, laten vaak niks merken en pas als een groot deel van de nieren kapot is? Dan komen de symptomen.
We moesten Twan loslaten.
Ja, we maken enorm veel mee, maar dit went echt nooit. We blijven wederom verweesd achter, onze Twan, hij was zo gelukkig met zijn meisje...
We houden Benthe nu extra goed in de gaten, maar gelukkig eet ze goed en heeft ze genoten van het zonnetje in de buitenren.
Lieve Twan, wij gaan heel goed voor je meisje zorgen. Dank je wel dat we een paar maanden van jou hebben mogen genieten, we hebben je enorm zien openbloeien. Dat heb je gelukkig nog mee kunnen nemen in je pakketje, dat was 'in the pocket'.
Slaapt zacht lieverd, slaap zacht ❤
Sophia
Sophia is niet meer..
Sophia kwam in juli bij ons binnen. Samen met haar vriend Marlon, leefde ze al jaren op een drukke parkeerplaats. Overdag hadden ze last van de auto's en in de avond en nacht werden ze belaagd door mensen die daar niet thuis hoorden. Keer op keer werd hun voerplek vernield en moesten ze zich verstoppen voor allerlei dreigingen...
Ze werden wel tweemaal daags gevoerd door een lieve mevrouw en de rest van de groep was reeds gevangen, maar zij lieten zich maar moeilijk vangen. Ze mochten bij ons binnenkomen, Sophia kwam eerst.
Het was een zeer schuw katje, die geen contact met mensen gewend was en dit ook niet wilde, We lieten haar in haar waarde en ze zocht voornamelijk de buitenrennen op.
Echter werd ze ziek, dat was ook de eerste keer dat we haar zo op konden tillen en mee konden nemen naar onze dierenarts. Ze bleek nierpatiënt te zijn en ze kreeg medicatie en aangepaste voeding.
Vervolgens bleef ze weer een hele tijd stabiel, tot enkele dagen geleden.
Ondertemperatuur en enorm verzwakt. Ze kreeg een warmteinfuus bij onze dierenarts, maar het leven kwam niet terug in haar. Ze bleef maar stilletjes liggen. We hebben besloten om haar rustig te laten gaan.
Dat was de enige juiste beslissing die we voor haar konden nemen.
Dag lieve Sophia, we hopen dat je al die tijd onze liefde hebt kunnen voelen. Rust maar zacht meisje x
Mimi
Mimi hebben we niet kunnen redden.
Ze lag langs de baan in Lummen, al haar reserves waren gebruikt. Ze had de kracht niet meer om te lopen. Haar buikje deed pijn van de honger, ze kon zich niet meer herinneren wanneer ze voor het laatst had gegeten. Ze had het opgegeven, het was klaar.
Wat ze niet wist, was dat er iemand op afstand bezorgd naar haar lijfje keek. Naar haar toeliep. Zag dat ze heel dringend hulp nodig had.
Voorzichtig pakte ze het kwetsbare lijfje op, eindelijk was er hulp...
De lieve mevrouw bracht Mimi naar de dierenarts, daar werd ze meteen aan het infuus gelegd. Ze kreeg de nodige medicijnen en na enkele dagen kwam Mimi bij de mevrouw thuis.
Maar het ging helemaal niet goed. Mimi kon met moeite eten en drinken. Ze genoot echter wel van alle liefde. Een warme deken bedekte haar botjes en haar verloren ziel.
We werden gebeld en geraakt door haar verhaal.
We zagen al snel dat dit meiske weer terug moest naar de dierenarts, ze had een infuus nodig, een bloedonderzoek.
Onze dierenarts had zelden zo'n ontzettend vel over been katje gezien. Mimi had de kracht niet meer om te staan, omdat ook alle vetreserves op waren, en dan gaat het lichaam ook de spieren verteren. Ze was onderkoeld en kreeg zichzelf niet meer opgewarmd.
Ze werd aan het infuus gelegd, in de warmte... We gaven haar nog de kans, ook was deze maar klein. Mimi, zo lief en zachtaardig.
Maar vanmorgen is haar kaarsje vanzelf uitgegaan. Ze kon nu loslaten, haar lichaam was verwoest.
Ook bleek ze nog eens nierfalen te hebben..
Hoe kon zo'n lief arm dier zich buiten zo lang hebben geweerd. Was ze nergens geliefd? Ze moest een baasje ooit gehad hebben.
Rust zacht Mimi, We gaan jouw verhaal toch delen, wie weet kende iemand jou, plus was je heel kort door ons gekend, maar nu al geliefd. Dag liefje ❤
Georgie
I've love could have saved you, you would have lived forever ⭐
Lieve, lieve Georgie...
Nog geen 2 weekjes geleden kwam je bij ons binnen. Je was blind, wankel op je pootjes en wat ziekjes.
Je kreeg een warm mandje, lekkere hapjes en er kwam zo hier en daar een lekker stukje kip voorbij. Dat ging er wel in, wat kon je daar van genieten.
En bovenal kreeg je liefde, heel veel liefde. Want jij had gelijk bij binnenkomst al hartjes gestolen.
Je was zo lief, zo bijzonder, zo mooi, maar helaas ook zo ziek.
Je had Fip, en hoeveel liefde, kip en knuffels wij jou ook zouden geven, we konden je niet meer redden.
Lieve Georgie, we gaan je ontzettend missen ❤
Nala
Mijn lieve jongen, mijn kleine dappere baby. Wat hield en hou ik van je.
Het leven is niet altijd eerlijk en ze hebben jou geen voorsprong gegeven. Jij was samen met je broers en zusje prematuur. Mama kon en wilde niet voor jullie zorgen, waarschijnlijk voelde ze het al. Zij had ook geen melk voor jullie. Daarom kwamen jullie naar mij.
Jouw broer en zus waren zo zwak, zij stierven al na enkele dagen. Maar jij, jij.
Jij was een sterke beer in een heel klein lijfje. Ik droeg je op handen, alhoewel je de meeste tijd van jouw leventje in de couveuse doorbracht. Je was nog maar 2 uurtjes oud, zo verweesd, teer en hulpeloos. Je kon niks. Je kon je hoofdje niet opheffen, geen geluidjes maken, niet kruipen, niet drinken. Ik hielp je.
Na een aantal dagen kwam er sprankel in je lijfje, Je bewoog, zocht en snuffelde in het rond. Je kreeg een flesje waar je zalig van dronk. Ik was in de wolken.
Na elke voeding maakten we een wandeling door de kamer, met je snoetje in mijn hals, een zorgzaam dekentje over je heen, mijn warme hand strelend over je lijfje. Een zacht gespin ontsnapte uit je keeltje. Wauw...
Dat waren mooie dagen.
Maar het ging mis. Je kreeg niesziekte en ademnood. Je kreeg een druppeltje van dit, een snufje van dat, een aerosol in de couveuse en extra vitamientjes. Maar het virus raasde door jouw lijfje en was niet van plan in te leveren. Een vuurspuwende draak die alles om zich heen kapot maakte. Daar was jouw tere lijfje niet tegen bestand, daar was niet tegen te vechten.
In tranen fluisterde ik zachtjes 'het spijt me'. We hebben elkaar nooit in de ogen mogen kijken, jouw oogjes bleven voor altijd gesloten.
Je was al een engeltje, maar nu mag je echt loslaten. Je mag naar je familie.
Ik hou van je Narel, engel van de winter.
Kusje van jouw verdrietige opvangmama.
Gabriël en Ariël
Zoals we jullie vorige week vertelden, was mama Eefje bevallen van een vierling. Helaas was er 1 kitten doodgeboren. Maar het drama was: Mama Eefje keek niet om naar haar kittens, ze had ook helemaal geen melk en haar baby's waren veel te vroeg geboren. Het waren prematuurtjes.. zo ontzettend klein, een kaal en rimpelig huidje en totaal geen zuigreflex, ernstig verzwakt en ze raakten om de haverklap onderkoeld. Ze konden hun koppetje niet opheffen, ze maakten geen geluid...
Ze lagen in een goed draaiende couveuse met nog eens een snuggle erbij. We zijn heel wat gewend, we redden tientallen moederloze kittens per jaar, maar dit was een ander paar mouwen.
Hun opvangmama gaf hen engelennaampjes: Gabriel, Ariel en Narel.
Om de paar uur kregen ze een maagsonde ingebracht en werden ze gekoesterd.
Gabriel hield het twee dagen vol... hij stierf in alle stilte, het leven vloeide uit zijn lijfje.
Ariel konden we drie dagen in leven houden, ook zij vertrok stilletjes, zonder pijn. Langzaam doofde haar kaarsje.
Gabriel en Ariel zijn nu echte engeltjes en waken over hun broertje Narel. Ja, Narel is nog onder ons ❤
Willem
Enkele maanden geleden kregen we een noodkreet naar aanleiding van onze hulp aan Tristan.
Een vergelijkbaar katje, met woekeringen aan zijn oortje, had onze hulp nodig. Willem mocht bij ons komen, dan konden we zien wat we voor hem konden betekenen. Hij bleek fiv positief te zijn, helemaal geen probleem voor ons, maar er was iets veel ergers. De woekeringen in zijn oor bleken kwaadaardig te zijn. Zijn oortje werd geamputeerd met een duidelijke boodschap van onze dierenarts, hou hem heel goed in de gaten, want het kan zomaar terugkomen. Even leek het beter te gaan met Willem. Zijn ander oortje zou ook nog geamputeerd worden, maar dit moest uitgesteld worden vanwege een oorontsteking. Hij mocht tijdelijk verhuizen naar een gastgezin, om hem de extra zorg te geven en goed in het oog te houden. Maar er was iets mis met zijn geamputeerde oor, het bloedde en begon er verdikt uit te zien....meteen maar weer terug naar onze dierenarts met hem. Heel erg foute boel....de kanker was terug en ditmaal waren er teveel woekeringen om nog iets te kunnen doen. Het is razendsnel gegaan....en hier konden we niet tegen vechten.
Pijn lijden zonder kans op herstel is sowieso een no-go, dus hebben we hem rustig laten gaan, terwijl hij nog in slaap was.
Dag lieve Willem. We zijn heel verdrietig, maar het troost ons enigszins dat we tenminste alles geprobeerd hebben om jou te helpen. Je hebt in de Villa nog even een fijne tijd gehad, te midden van jouw vriendjes.
Rust zacht mooie man x
Mirre
Sjarel
Rust zacht Sjarel
Hoe moet ik beginnen. Weer een kostbaar zieltje heeft de oversteek gemaakt. Sjarel, Sjarelke toch, jongen...
Je kwam in oktober 2019 bij ons binnen, zo bang. Je verwarde blik staat me nog bij. Je oogjes, je mooie oogjes.
Je had zoveel tijd nodig om te wennen, maar uiteindelijk vond je het oke bij ons. Je begon aan ons te wennen, je raakte vertrouwd met je omgeving. Maar er was zoveel mis met je, jochie.
Aids-positief, je had een voedingsallergie, je vachtje stond vol korstjes, je bekje was geregeld pijnlijk. We hebben je vaak bij de dierenarts gebracht voor inspuitingen in de tong, een behandeling van de vacht etc etc. Je knapte weer op, en we gingen er weer voor.
Ik sprak vaak tegen je, of ik ging even bij je zitten, gewoon... en we zwegen. Je ontroerde me altijd. Altijd.
Je genoot in de buitenren, je snoof de buitenlucht op en deed een kattenwasje. Op afstand mochten we je bewonderen, je kwam ook vaak even spieken tijdens etenstijd, een nieuwsgierige blik, een zacht lief snoetje.
Maar het ging mis, heel erg mis. Je bekje deed zoveel pijn, je wilde niet meer eten en je ging alweer naar de dierenarts.
We wisten niet dat dit de laatste rit zou worden...
En toen kwam het telefoontje van de dierenarts. Er was nog meer aan de hand. In jouw oor woekerde een enorme tumor, het was niet weg te halen.
We moesten een beslissing nemen.
Je had ondertussen al veel vrienden gemaakt, maar ik was jouw oudste vriendin en besloot jou bij te staan op je laatste reis.
Een laatste kus, een 'we houden van jou', een 'wij zijn jouw baasjes', een streling over jouw wangetje.
Doe nu je oogjes maar dicht. Till we meet again. Lieve jongen met de mooiste gevoeligste oogjes van de hele wereld. Slaap zacht..
We hebben de laatste tijd veel afscheid moeten nemen. Dat is ansich te verklaren, omdat wij altijd de meest zieke ( schuwe) dieren aannemen, zij werden overal geweigerd. Bij ons maken ze een eerlijke kans. Dat betekent dat we wel een commitment aangaan, wetende dat er wel eens een afscheid kan komen. Het hoort erbij, dat is de keerzijde van de medaille, dat is het verdriet wat we erbij nemen.
Toby
"Anderhalf jaar geleden kwam je bij ons binnen. Zo bang. Je verstopte je als je ons zag.
Maar beetje bij beetje begon je open te bloeien. Begon je ons te vertrouwen.
Je werd een echte charmeur, en wond iedere poes en vrijwilliger rond je pootje.
Je wist ons altijd over te halen om je iets lekkers te geven. Dat kwam je ook uit onze handen nemen.
Je wilde niet geaaid worden, maar je voelde je veilig bij ons. Was altijd in de buurt, samen met Levi, die je beste kameraad werd. En ondanks al de gezondheidsproblemen die je had, bleef je vrolijk en opgewekt.
En toen ineens werd alles teveel voor je lijfje. Je werd zo ziek dat je er niet meer tegen kon vechten. En nu, nu ben je bij jouw Janneke. Zij wachtte op jou aan de regenboogbrug. We gaan je vrolijke verschijning enorm missen lieve schat. Geef Janneke een kopje van ons. Dag lieve jongen. Je bent voor altijd in ons hart. ❤"
Geschreven door één van zijn verzorgsters.
Basiel en Joris
Gisteren was het een zwarte dag in onze vzw. Jullie lazen het afscheid met onze Toby. Echter... hij was niet de enige die een sterretje werd.
Joris onze oude ziel, mag nu eindelijk rusten. Op hemels pensioen. Een plek waar alle ballast wordt afgeworpen, waar hij gelukkig en vrij is.
Joris was ook heel ziek, hij heeft nog een tijdje intens genoten van ons bijzijn. Zo'n lief dier. We hebben hem gegeven wat we konden, maar zijn lichaampje was op. Na een liefdevolle verzorging, momentjes van geluk, lieten we hem los....
Basiel was een heel schuw katje, we hebben hem maar kort gekend. Desalniettemin hoorde hij er net zo hard bij. Net zo belangrijk als ieder ander dier in onze opvang. Basiel was ook heel ziek, hij had nierfalen. We hadden hem zo graag een ander leven gegund, een leven van vertrouwen en veiligheid. Hij is aan het infuus bij onze dierenarts gestorven. Zijn lichtje doofde.
Sorry Basiel, dat we niet meer voor jou konden betekenen, maar liever zo.... dan in alle kou en eenzaamheid buiten.
Slaap zacht Basiel en Joris, wees vrij, fly high x
