In herinnering

Volg ons op Facebook

Deze lieve katten zijn helaas gestorven tijdens de opvangperiode bij ons. Het doet altijd veel pijn en verdriet om deze dieren te verliezen. We dragen hun naam in ons hart, maar ze verdienen ook een eigen plekje op onze website. De stukjes zijn geschreven door de verzorgers van de overleden diertjes. Op deze manier kunnen ze afscheid nemen en voelt u de beleving vanuit hun kant.

In Herinnering bij de eigenaar

In Herinnering tijdens opvang

2003 | 2004 | 2005 | 2006 | 2007 | 2008 | 2009 | 2010 | 2011 | 2012 I 2013 I 2014 I 2015 I 2016

2017

2018

Bikkel

Ilvy

Gompie, 4 november

Roa, 29 Oktober

Mikey, 19 oktober

Lieve Mikey,
Je was 1 van me eerste opvangers, me zorgenkindje.
9 maanden mocht ik je verzorgen en liefde geven en wat kreeg ik veel van je terug.
Van een schuwe straat schooier naar een lieve knuffelkat.
Het was geen gemakkelijke pad voor je maar met up en downs sloegen we er ons doorheen. Maar daar kwam het verschrikkelijke noodlot, je was ziek, heel ziek al zag je dat niet aan je.
Mede daardoor hadden we besloten dat het beter voor je was om naar een ander gastgezin te gaan.
Daar kon je lekker buitenspelen met lotgenoodjes.
Ook daar ontpopte je jezelf uiteindelijk als de grote knuffelkat zoals ik je ken.
Helaas mocht je maar 2,5 maand genieten van je vrijheid daar.
Rust zacht lieve Mikey😭 ik zal je nooit vergeten!
Shirley

Nessa, 10 oktober

Pilou, 13 september

Dag allerliefste jongen, geen pijn meer nu...
Nierfalen werd jou fataal, maar jouw pure hartje blijft voor altijd bij ons allen voortbestaan. Recht in ONS hart. Dag lieve schat, rust zacht x

Lux, 13 september

Minou, 12 september

Terug naar de zee, nu eeuwige rust

Er was eens een kleine zeemeermin. Zij woonde in een mooi onderwater kasteel en was de mooiste van de hele zee. Haar naam was Minou.
Toen ze ouder werd, mocht ze van haar vader naar boven. Al mijmerend zwom ze speels door de golven, totdat er een schip omkukelde en een knappe prins de zee in werd geworpen. Dat vond Minou niet cool, dus ze besloot de prins te redden. Minou had namelijk een groot hart.
Ze gaf hem kattensnoepjes en druppelde catmilk in zijn bekje. Ze bleef de hele nacht bij hem. Maar toen hoorde ze nare stemmen, dus ze dook het water weer in.
Minou dacht alleen maar aan die mooie prins, dus ze ging naar de zeeheks.
Deze woonde in een huis, gebouwd van oude scheepswrakken. De zeeheks vond Minou maar een softie en gaf haar een toverdrank. Wanneer Minou deze toverdrank zou drinken, dan kreeg ze 4 pootjes. Maar elke stap zou lijken op het lopen op glasscherven. Knap balen.
De prins zei: " Maakt mij niet uit, hier heb je een mooie prinsessenjurk."
Minou genoot van alle aandacht, maar ze was bang dat de prins niet met haar wilde trouwen, dus zag ze haar zussen in de zee die riepen: " Hier heb je een mes, steek het in zijn hart, dan word je weer zeemeermin!"
'Ja doei!' riep Minou 'dat vind ik dus zielig he, kan ik niet.. dan word ik maar zeeschuim.'
Minou dook weer in de zee, maar de prins kwam haar achterna en zei:' Jij gekkie, trouw met mij!'
Nou, dat deed Minou en jaren verstreken...

De prins was er ondertussen vandoor met de huishoudhulp en Minou, zo opgewekt als ze was, omarmde het leven en genoot op haar 4 pootjes. Maar een klein stemmetje bleef altijd in haar hoofd spelen: Het water....
Ze werd al een dagje ouder en het verlangen naar de zee werd almaar sterker. Ze wist dat ze niet zo lang meer te leven had en legde zich op bed en sloot haar ogen. Haar dromen over het ruisen van de golven, de zilte zee, de stem die haar riep, liet haar lonken naar de eeuwige rust.
Ze wilde weer terug, terug naar het water. Haar laatste wens werd werkelijkheid.
Toen Minou haar laatste adem uitblies, kwam er een glimlach op haar gezicht. Ze werd gedragen door de golven, een warme omhelzing. Ze versmolt met de zee, haar laatste rustplaats, ze was eindelijk vrij....

Rust zacht liefste Minou, totaal onverwachts van ons heengegaan....Een goeie reis. Kusje op je snoet x

Siem, 08 september

Opa Bas, 04 September

Maurice, 04 September

Ficelle, 15 augustus

Vlieg maar Ficelle, toon je superkrachten in de hemel

Ficelle is niet meer, onze bijzondere vriend. We wisten dat dit moment ging komen, maar voorbereid ben je nooit.
Ficelle kwam in november 2017 in onze opvang. Het was een aparte verschijning. Zijn dunne staartje, zijn magere lijfje, de donzige haartjes op zijn rug.
Zijn stem weergalmde door de ruimte, daar kon niemand omheen. Ficelle was in the house. Hij verorberde 3 bakjes voer achter elkaar, daarna liep hij fier met zijn staartje in de lucht de overige bakjes nog te inspecteren.
Ficelle was aidspositief, hij had een hartafwijking, zijn lever was niet goed, daarbovenop bleek hij ook nog eens suikerpatient te zijn.
Hij kreeg braaf zijn medicijnen, zijn prikjes en zo bleef Ficelle op de been en kon hij iedereen met gemak om zijn pootjes winden.
Hij nestelde zich diep in vele harten, Ficelle was een veelbesproken naam in Buddy Kat en zelfs buiten de deuren. Onze enige echte superman met zijn magische krachten.
Zijn jasje stond hem beeldig, daar mocht hij in gezien worden.
Maar het ging bergafwaarts met zijn gezondheid, daarom mocht hij 1 deurtje verder wonen, bij een verzorgster, zodat zij hem in de gaten kon houden.
Hij genoot.... Hij mocht elke nacht op bed slapen, zich op de buik van zijn verzorgster rollen en weigeren ook maar 1 millimeter te schuiven.
Liefste Ficelle, wat laat jij nu een leegte achter. Zelfs tijdens je laatste reis toonde je hoeveel vechtlust je had.
Maar je lichaampje was gebroken, ondanks je enorme wilskracht. Je kon het ditmaal niet meer winnen.
Trek je mooiste jasje aan Ficelle en voel je nu vrij. Betover de andere wereld, en vlieg.... adem...en omarm.

Dag liefste vriendje, we missen je nu al.... x

Hylia 3 augustus

Berlioz en Marie , 21/22 juli

Binkie, 4 juli

Dag lieve Binkie

Je was altijd een 'achtergrond katje'. Je vroeg niet om aandacht, je leefde in je eigen wereldje.
In het begin was de schildpad je knusse huisje, daar voelde je je geborgen en veilig. In dat huisje mochten we je strelen en liet je jouw snoetje door onze vingers glijden.
Je zachte oogjes hadden een terughoudendheid. We weten niet wat je had meegemaakt, we weten wel dat je voor ons heel belangrijk was. Je hoorde erbij. Je rode vachtje fleurde de kamer op, je voorzichtige stapjes was jij.
De andere katjes konden jou wel bekoren, zij waren je vrienden voor het leven.
Jij was gewoon Binkie, de zachtheid zelve.
We genoten intens, wanneer we je in de buitenren zagen genieten, met je neusje in de wind.
Je was aids-positief, woonde in ons kattenasiel Villa Vagebond en je was geliefd.
Gisteren ging het mis.
Ineens zocht je toenadering, kwam je rustig op ons afgelopen, gaf je kopjes en mochten we je koppetje strelen.
Je vachtje stond warrig,je wangetjes waren ingevallen. We maakten ons ernstige zorgen en lieten de dierenarts meteen naar je kijken.
En daar was ie dan... die hele lelijke tumor in je buik. Een snelgroeiend monster, wat zich een weg baande door jouw lijfje en alles kapot maakte wat hij tegenkwam.
Onze dierenarts schudde met zijn hoofd: " Het is fout jongens, dit is het einde..."
We gaven je nog een dagje of wat, want je genoot van ons bijzijn en we wilden je no even vertroetelen.
Maar dat monster gaf jou niet langer meer, vandaag viel het doek.
Je bent in onze armen ingeslapen. Jij mooie rooie.
Wij waren jouw baasjes, de verzorgers van de Villa, en gaan je missen, het is niet eerlijk x

Dopey, 2 juli

Sofie, 26 juni

Bijou, 23 juni

Niemand is van iemand…

Lieve Bijou, met de tekst van dit liedje denk ik aan jou.

Mijn opvangertje, anderhalf jaar lang. Vaak heb ik getwijfeld. Moet ik haar niet adopteren?

In december 2016 kwam je binnen bij zwerfkat in nood, opgevangen door Marina. Je was ziek en heel mager, slechts 1,7 kg . En dat terwijl je een volwassen kat was van een jaar of 9 oud. Marina heeft al het mogelijke voor je gedaan en langzaam klom je uit je dal. Je werd sterker en wilde graag weer op verkenning. Je leven buiten had zijn tol geëist , dat mocht je niet meer. Maar binnenshuis wat rond sjouwen mocht wel.

Zo kwam je bij mij. De eerste maanden was je boos en heb je onder mijn bed gewoond. Maar langzaam trok je bij. Je kwam beneden. Je eiste je plekjes. Je eiste je gewoontes…

Niemand is van iemand… Je mag dan misschien niet officieel mijn katje zijn… Maar als je wilt ben ik van jou….zo gaat het liedje verder en zo denk ik aan je Bijou…

Jij hebt mij geaccepteerd, ook al nam jij je tijd.

Je vond het oke dat ik naast je op de bank zat. Oke dat ik je aaide. Oke dat ik je van eten voorzag. Op jouw manier dan, want blikvoer uit een voerbakje vond je stom. Jij zat al klaar aan tafel voor het eten werd opgeschept. Je wist dat er altijd een kleine portie vlees was. Voor jou, in kleine stukjes tijdens ons eten aan jouw gevoerd. Dat was een van jouw eisen.

We hebben zoveel mogelijk aan jouw eisen voldaan. We hebben geprobeerd je leven zo mooi mogelijk te maken omdat we wisten dat jij niet lang bij ons zou zijn.

Nu is het zo stil in huis. Zo vreselijk leeg aan de tafel.

Niemand is van iemand, maar jij komt terug. Ik ben van jou en jij mag voor altijd bij mij!

Lieve Bijou, een kusje op je kopje, voor altijd van jou.

je gastgezin Sonja Kreyns.

Eden, 22 Juni

We hebben hem moeten laten gaan, onze lieve Eden

Die vuile tumor was daar terug op je neusje, nu voor de tweede keer. Terug opereren was geen optie, want daarvoor was er te weinig gezond weefsel over. De tumor woekerde door heel je neusje en tastte zelfs het kraakbeen aan. Samen met onze dierenarts overlegden we wat het beste voor jou kon zijn. Zonder medicatie zou je nog enkele weken verder kunnen, maar steeds meer gaan aftakelen. We kregen nog de keuze om je leven via medicatie wat te rekken, maar omdat de andere katten deze medicatie absoluut niet mochten binnen krijgen zou je opgesloten moeten worden in een aparte ruimte, en dat was nu precies jouw allergrootste nachtmerrie. Die stress hebben we jou willen besparen, lieve Eden. We wensten voor jou kwaliteit boven kwantiteit. Niet nodeloos rekken. Jouw laatste weken en maanden ziek opgesloten zitten, je had het vast niet begrepen, het had je nog zieker gemaakt wellicht. Ziek van alle stress.

Eens de vreselijke beslissing gemaakt was het meteen duidelijk: onze verzorgsters wilden je niet alleen laten vertrekken daar bij de dierenarts. Drie van onze verzorgsters repten zich naar de dierenarts om afscheid van je te nemen en je bij te staan tijdens je oversteek naar de regenboogbrug. We hopen dat je die liefde nog hebt gevoeld, lieve Eden. Diep in onze harten denken we van wel!

Liefste Eden, sterke, maar toch gevoelige jongen. Jij was het boegbeeld van Buddy Kat, jij toonde iedereen dat het ook anders kon. We glommen altijd van trots toen je weer eens op de bank lag, of in de hangmat rustig lag te chillen. Onze kanjer, onze speciale kerel. Nu ben je weer thuis, in Buddy Kat, op je plankje. En straks komt je urntje trots in de kast te staan, voor altijd bij ons. Dit was jouw thuis. Voor altijd, liefste Eden… diep in onze harten!