Baasje gezocht

Lieve Bellefleur. Toen je bij ons kwam was je broodmager en getraumatiseerd. Je was met je zwangere buik het huis uitgezet omdat je baasjes je niet meer wilden, dus was je buiten bevallen en wist je niet wat je moest met vijf hongerige kindertjes waar je geen melk voor had. Gelukkig zijn er ook mensen die wel het goede doen, buren hebben zwerfkat in nood gebeld en zo was je gered en bij ons gekomen. Je had geen grammetje vet op je botjes, als we je aaiden dan voelde je zo, toink, toink, toink, de werveltjes in je ruggetje. Toch probeerde je je kindertjes te voeden want een goed moedertje was je wel, ondanks dat je met je zes jaar waarschijnlijk al rond de tien nestjes had gehad. Door je heel veel eten te geven en de kindertjes toen ze drie weken waren al zelf wat te laten eten hebben we er voor kunnen zorgen dat je ze toch helemaal zelf hebt kunnen voeden.
Naar ons toe was je heel onzeker, altijd eerst blazen want je wist nooit wat er zou gebeuren. Aaien mochten we je wel, het beschermen van je kinderen vond je belangrijker dan wegvluchten van ons. Dat was heel fijn, want ondanks je geblaas zijn we je toch blijven aaien en dat vond je ook heel fijn. Helemaal vertrouwen deed je het nog steeds niet, het kwam regelmatig voor dat je aan het kroelen was en tegelijkertijd een blaasconcert weggaf waar de harmonie jaloers op zou zijn. Langzaam ontdooide je steeds meer, na een paar weken durfde je ook van de grond af te komen en het hogerop te zoeken. Als we binnenkwamen was je blij dat we er waren. Jouw kinderen waren de eerste kittens van het jaar, volgens verwachting hadden die snel een huisje gevonden. Van jou hadden we verwacht dat je langer bij ons zou zijn en dat vonden we eigenlijk wel prima, je bent zo’n lieverd. Maar ook voor jou is er snel een huisje gevonden. Het afscheid kostte ons moeite, eigenlijk wilden we je nog niet missen, maar het is natuurlijk wel beter zo. Heel veel geluk lieve Bellefleur in je nieuwe huis. Het zal nu nog wel een beetje eng zijn, maar dat komt helemaal goed.