Beiroet bij nacht

Volg ons op Facebook

Het was dan zover:  Afgelopen zaterdag zou ik een kort tripje maken naar Libanon en zondagochtend heel vroeg weer terugkeren naar Amsterdam.
Ik zou niet alleen zijn: tijdens de terugreis zou ik vergezeld worden van 4 lieve viervoetertjes. Mooie gedachte!
Welnu: Animal Lebanon ( bij ons niet onbekend) vroeg onze hulp voor 3 honden en een kat.
In Libanon is het dierenwelzijn schrijnend, worden er amper dieren geplaatst en is de medische ondersteuning van zieke dieren verre van ideaal.
Wij zouden Stella overnemen, een zieke hond, broodmager maar zo verschrikkelijk lief! Stella was een maand geleden gevonden in de bergen, ze was aangereden en lag ontredderd op straat. Ze werd door Animal Lebanon opvangen en ze bleek een gebroken bovenpoot te hebben. Ze werd tweemaal geopereerd, met platen, pinnen en de hele rats. De operaties verliepen niet zoals ze moesten en tweemaal werden de pinnen en platen er weer uitgehaald. Dit was de genadeslag voor Stella, want een derde operatie was gewoonweg niet meer mogelijk: er was teveel stuk gemaakt. Een pootamputatie was de enige uitweg , maar in Libanon zijn de artsen nou eenmaal niet te vergelijken met de onzen.  Stella maakte grote kans te sterven door complicaties.
Er was haast geboden voor haar en wij moesten dan ook zo snel mogelijk deze lieve meid gaan ophalen in Beiroet, zodat onze eigen dierenarts de pootamputatie kon gaan verrichten.
Er waren nog twee honden en een kat die hulp nodig hadden, maar zij zouden worden opgenomen door andere mensen uit Nederland. Ik ging ook hen, samen met onze Stella begeleiden van Libanon tot de airport Schiphol.

Zaterdagmiddag op Schiphol verliep niet alles zoals gepland. Mijn reservering werd niet herkend door de computer en ik moest me aansluiten in een heeele lange rij balie 16 om dit probleem op te laten lossen. Maar deze rij was gewoon een vreselijke file van 100 man! En na een half uur had ik nog geen stap verder kunnen zetten, alles zat muurvast.
Er werden al mensen uit de rij gehaald: hun vliegtuig was al vertrokken: ze konden een nieuwe reis gaan boeken! Mijn hart bonkte in mijn keel en het zweet brak me uit. Ik begon maar wat te murmelen tegen mijn buurvrouw “ow, ik ga mijn vliegtuig missen, jij ook? Ik in elk geval wel.”
Ik belde  snel Maggy van Animal Lebanon , die op haar beurt een kreet van ‘NO…the animals, noooo!’eruit gooide. De ramp werd alsmaar groter… totdat er ineens hele leuke blauwe uniformpjes op ons afkwamen en er een nieuwe desk werd geopend. Toen stonden er nog maar 2 mensen voor me. Ik ging het vliegtuig halen!
Na ettelijke fouilleringen ( waarbij ik mijn braafste gezichtje trok) en ik aan al mijn lichaamsdelen werd betast, ben ik uiteindelijk toch in het donkere Beiroet geraakt.
Maggy en haar man Jason stonden me wild wuivend op te wachten en het weerzien was warm en spontaan.
Aangezien ik pas om 23.00 uur in Beiroet was en het vliegtuig om 07.15 uur weer zou opstijgen, besloten we wakker te blijven en het nachtleven in te gaan.
Om 4 uur ‘s nachts was het grote moment: we gingen naar de dierenkliniek om Stella en haar vrienden op te halen.
Ik werd verliefd op alle vier de dieren, handen tekort! Stella was, nou ja, heeerlijk..



Brigitte was zo zo bang in haar hok, maar toen ik met haar ging wandelen wist ze niet wat te doen uit enthousiasme. Ze sprong maar tegen me op en haar ogen straalden.. ja meisje, jij ging OOK mee.
Dan hadden we Mrs Peki , een klein oud hondje wat in Beiroet geen schijn van kans maakte. Met haar kleine dappere pootjes stapte ze parmantig door.
En dan onze Elvis, een gehandicapte kater die samen met mij het vliegtuig in zou gaan. Later bleek hij fantastisch om te gaan tijdens de vlucht met het stijgen en dalen.

De trip kon beginnen. Dag lieve Maggy!

Op het vliegveld werd ik begeleid door twee kuiers die de benches  naar de balie brachten waar ik moest zijn.
Ze lieten me echter bij een onbemande balie staan en ik moest wachten…. en wachten… ondertussen kiepte de grote bench om, want Brigitte werd ongeduldig. Elvis kiepte vervolgens ook om en ook hij lag op zijn kop.
Niemand stak 1 hand uit en onbeholpen en binnensmonds vloekend sjorde ik de bench weer op de kar. Ha, er kwam beweging in aan de balie… goed zo!
Of ik effe de grote benches op de band wilde zetten. Ik keek ze eerst verbijsterend aan, het was vast een grapje… Maar nee hoor. Ze keken me vol geduld aan en er was geen beweging te bespeuren in hun lichaamshouding.
“Hoe wilt u dat ik dit alleen doe” vroeg ik nog wat schaapachtig, maar ze zeiden enkel: “dan roept u maar wat kruiers.” Oke, uiteindelijk was het dan gelukt en de reis was begonnen!
Dag Stella, Brigitte en mrs Peki, tot… Amsterdam. Poeh, niet makkelijk.

 <
 
Gekke Elvis mocht met mij mee en we hebben geweldige uurtjes samen doorgebracht.
Uiteraard werden er oooo’s en aahhh’s geroepen gedurende de hele dag. Stewardessen die frivool door de knietjes gingen voor meneer Elvis, zelfs de captain van het vliegtuig wilde toch echt Elvis even bekijken in de cockpit!
Tijdens de hele reis gaf Elvis me kopjes, beet zachtjes in mijn vingers en toen we gingen stijgen, ging hij onverstoorbaar door met spinnen en kopjes geven. Wat een kat!

De aankomst op Schiphol was spannend… het was wel even wachten op onze honden. Elvis en ik gingen onverstoorbaar verder met ons ritueel: vingers door de tralies, kopjes , beetje bijten, kwijlen, spelen. We kwamen onze tijd wel door.
Maar daar kwamen ze dan, de drie dames… ze waren OKE.
Mijn collega’s Marielle en Davy vingen ons op en Stella was blij met elke aanraking, elke aandacht was een snoepje.


Rechts Davy met Stella

Ik moest afscheid nemen van Elvis, want hij ging elders wonen. Dat deed pijn, er vloeiden tranen…
De andere honden kregen ook een goed tehuis, dus nu konden we met onze Stella terug naar Belgie, op naar haar nieuwe geluk.
Stella kon niet meer steunen op haar poot, ze zou de volgende morgen al geopereerd worden, want er zat hoge spoed achter. Maar daar trok onze meid zich niets van aan, want ze was zo zo gelukkig en zo ontzettend aanhankelijk.
In de auto lag ze bij Davy op schoot en wilde bijna in hem kruipen. Heel ontroerend om te zien.

Mijn trip was succesvol afgesloten, weer vier dieren gered. Ik was heel moe, erg emotioneel, maar het was verdomd de moeite waard. Dank je wel Libanon, dank je wel lieve dieren.