Baasje gezocht

Nozem en Marijs
Het was donker en koud. Marijs had een zwart met wit masker op en ze wiegde zachtjes mee op het ritme van de wind.
Nozem wilde net aan zijn bakje eten beginnen tot hij plots een geschuivel in de struiken hoorde en besloot nieuwsgierig een kijkje te nemen.
En daar zag hij haar..
Nozem werd gevangen door haar schoonheid en uitstraling.
Marijs stopte met wiegen en keek op... Haar hart maakte een sprongetje en ze voelde fladderende vlinders in haar buikje. Haar hongergevoel stopte onmiddellijk en even bestond er niets anders dan ogen die elkaar vasthielden.
Hij liep op haar af en vroeg: "Schone dame, ik heb nog nooit zoveel perfectie gezien. Ik heb eten bij me, zullen we dit delen?"
Marijs knikte voorzichtig en haar buik liet weten dat eten nodig was om te overleven.
Samen schrokten ze het eten naar binnen en wierpen elkaar steelse blikken toe.
"Ik heb een huisje tegen de wind en de regen, wil je misschien bij me wonen?" klonk Nozem zelfverzekerd.
Marijs knikte, want tja, ze was ook niet meer de jongste.
Hij toonde haar zijn isomobox. "Het is niet veel, maar dan heb je wel wat."
Marijs viel in diepe slaap en toen ze uren later wakker werd, was ze alleen. Waar is Nozem?
"O Nozem, Nozem! Waar ben je dan?" riep ze.
"Hier ben ik!" Nozem sprong voor de isomobox en begon een hele serenade af te ratelen, hij verklaarde haar officieel de liefde.
Vanaf dat moment waren ze onafscheidelijk en sliepen ze in elkaars pootjes.
Maar ze waren moe, moe van het buitenleven. Marijs werd gespot door toevallige kattenredders. Marijs werd meegenomen, ondanks dat ze riep: "Ik heb een man, hallo, ik heb een man, ik kan niet zonder hem!" Maar dat wisten zij niet...
Marijs mocht binnen leven, maar treurde om haar Nozem. Ze dacht dat hij vast niet meer zou leven. Maar wat ze niet wist, was dat men op zoek ging naar haar geliefde...
En plots was hij daar. Ze renden in elkaars pootjes en Marijs gaf hem een liefdevol kopje tegen zijn ingevallen wangetje.
Het samenleven met mensen was best heftig voor hen, maar ze boden elkaar troost, hun liefde voor elkaar was grenzeloos.
Nu bleken zij ook aids-positief te zijn, maar dat deerden hen niet. Zij hoefden die uitslag niet te zien, samen gelukkig zijn is alles wat telde.
Nozem laat zich soms zachtjes strelen door mensenhanden, zijn hartje is van peperkoek.
Marijs snuffelt dan even aan de vrijgevige hand. Toch duikt ze liever dicht tegen Nozem aan, en vertellen ze elkaars diepste geheimen.
Ja, ook die van en toen leefden ze nog lang en gelukkig, maar liefst wel in een definitief huisje.
Wie gaat er voor deze Romeo en Julia?
Een knipoogje van Marijs ( 14 jaar) en Nozem ( 10 jaar)