Wat maken we mee

Janne 21-01-2004
Janne kwam in maart 2003 bij ons binnen. Ze kwam uit een dierenasiel waar ze in grote angst op de grond lag. Ze was volledig in paniek, ze sloeg om zich heen en ze lag daar maar tussen 40 lopende katten. Janne kwam bij Peter en mij in huis. De eerste dagen was ze erg in de stress: ze was bang, bang voor onze handen en voor aanrakingen. Het was moeilijk voor haar om te ontspannen en om haar te troosten. Maar na een tijdje kwam ze goed los en liet ze haar ware aard zien. Eigenlijk was Janne geen normale poes. Ze doorbrak alle kattenregels en zocht op een hele speciale manier contact met onze katten. Ze liep er gewoon naartoe, gaf hen een neusje alsof ze wilde zeggen:" Hallo, ik ben Janne en jij?"

Onze katten schrokken van haar directheid en sprongen wat achteruit. Maar Janne niet. Ze keek  wat beduusd naar Peter en mij, want ze begreep het niet. Al gauw werd het ons duidelijk dat Janne onplaatsbaar was. Ze was onzindelijk, ze liep kreupel, ze kon niet springen, ze had pijn, ze had een zweer op haar oog, ze miauwde de hele dag, ze had rotte tanden…kortom: ze was onze enige echte lieve Janne die bij ons moest blijven.  We respecteerden haar zoals ze was. We lieten foto's maken van haar ruggetje en al gauw werd het duidelijk wat er aan de hand was. Haar bekken was volledig scheef gegroeid en haar ruggenwervels waren misgroeid. Ze zou eigenlijk verlamd moeten zijn, gezien de diagnose. Maar Janne niet. Janne was een oersterke poes die wilde leven.  Zestien jaar was ze. Hoogbejaard.  Wie haar gedumpt heeft mag weten dat Janne een eervolle dame was vol pit en liefde. Ze was de therapiepoes van de VZW. Elke kitten wat binnenkwam werd onderworpen aan haar liefde en passie. Ze hield van de kittens. Op de eerste dag wilde ze altijd kennismaken met hen. De kittens waren dol op haar. Ze gooiden hun lijfje tegen haar aan en zochten haar tepels op om zogezegd te zuigen. Janne liet alles vrijwillig toe. Haar tong ging voorzichtig over hun snoetjes. In haar kreupelheid waren haar bewegingen heel schokkerig en trillerig, maar ze wist elke kitten te bekoren met haar aandoenlijkheid. Zelfs stervende kittens stonden plots kaarsrecht bij het zien van Janne haar  verschijning. Janne liet kleine hartjes sneller kloppen, maar voor ons was ze een zorgenkindje en een poes waar we alles voor opzij zetten. We droegen haar naar de slaapkamer, want elke avond kwam het hoogtepunt van de dag voor haar nl,  tussen Peter en Sabine in slapen.
De laatste weken kwam haar gezondheid in het geding. Ze sliep heel veel en ze had geen pijnprikkels meer. Met haar koude oortjes en voetjes drukte ze zich dicht tegen de verwarming aan. Ze wilde warmte voelen. Haar vacht raakte verschroeid van de warmte, maar ze voelde het niet meer.

Gisternacht kwam er luid geronk vanuit de dekens. Janne lag dicht tegen me aan en plots voelde ik haar trillende pootje in mijn hand. Ik omklemde haar pootje en koesterde haar liefde. Zo ben ik ook in slaap gevallen: Poot in hand.
Elke dag was een dag erbij voor Janne. Ze ging achteruit. Ze werd broodmager en haar bewegingen werden nog stroever.
Vandaag was het dan zover: ze kon ineens bijna niet meer lopen. Ik zal nooit een dier onnodig laten lijden uit eigenbelang, dus ik sprak met haar: "Het is zover Janne, het is oke zo"  In een deken gewikkeld bracht ik haar bij haar laatste plek. Ze kreeg het verlossende spuitje……
Lieve lieve Janne, ik mis je nu al. Met liefde had ik je onzindelijkheid nog wel 100 jaar volgehouden. Alles voor jou om je nog maar 1 dag bij me te houden.  Je bent mijn lieve gekke poes. We zullen je meer dan ooit missen. Je hebt zoveel moeten meemaken, ik weet niet waar je vandaan kwam, maar je was veels  te kort bij me. Ik koester je blik, je pootje, je miauw en je inzet voor al die kleine katjes voor de VZW.
Dank je wel voor alles lieve meid. Geen pijn meer nu.

Sabine