Baasje gezocht

Mauw! Hier ben ik! Millie, of euhm mama's kindje? Toen ik nog heel klein was (want ja, nu ben ik al een groot meisje) wou ik niet van mama's zijde wijken. Als mama even ging eten begon ik haar heel zielig te roepen. Als iemand me opnam begon ik heel hard te roepen dat mama zelfs boos werd op de mensen hihi. Intussen ben ik een grotere dame en hang ik niet meer zo aan mama. Ik vind mensen eigenlijk ook wel leuk. Als er maar iemand in mijn buurt is.

Vanaf het moment dat ik alleen val, begin ik weer te roepen... Ik kan dat niet zo'n eenzaam bestaan hebben. Ik ben zo mooi dat ik vind dat mensen me moeten zien (én horen). Wat kan ik nog over mezelf vertellen? Ik neem het voortouw van dan groep. Ik heb mijn zus en broer geleerd hoe ze vleesje moeten eten en hoe ze een leuk spel kunnen spelen. Ik ben namelijk supersnel en laat hen altijd achter me aan hollen!

Maar, mijn mama heeft ons een keertje in onze oortjes gefluisterd dat we niet voor eeuwig bij haar kunnen blijven. Kleine kindjes worden groot zei ze. En daarna nog groter en voor je het weet verlaten ze je. Ze zei me ook dat ik me geen zorgen moest maken, opvangmama zou wel voor een goede thuis zorgen, maar ik heb er wat mijn twijfels over.

Ga ik wel een leuke thuis vinden? Waar ze me altijd zullen verwennen? Waar ze springen als ik roep? Waar ik lekker mag kroelen op hun schootje? En waar ik misschien ook een beetje kattenkwaad mag uitsteken? Daarom dat ik alvast zelf de touwtjes in handen heb genomen en opzoek ga naar een huisje. Een eigen huis, een plek onder de zon... je weet wel ;)

Zo, tot binnenkort dan?

Pootje,

Millie